Een warm bezoek in VERA: ex-Pollwinnaar Protomartyr komt terug. Dit Amerikaanse viertal speelt zich al jaren in de kijker. Op plaat, maar vooral ook live. Niet voor niets behoren ze tot de top van de superspannende indierock die de wereld op dit moment rijk is. Het is eveneens een bijzonder bezoek, want het is de enige Nederlandse show tijdens de Europese tour van Protomartyr.

Zoals gezegd, deze post-punkers uit Detroit wonnen de voor ons alles bepalende VERA Poll. Twee keer zelfs, achter elkaar. In 2016 en 2017. Dat kunnen maar weinig bands zeggen. Alleen The Jon Spencer Blues Explosion (1993 en 1994) en Blonde Redhead (1996 en 1997) wonnen twee jaar achter elkaar de Poll. Ook Black Lips won twee keer de prijs, al zat er 14 jaar tussen de beide overwinningen, en was de tweede overwinning in een mager concertjaar (the corona years). Klasse band, daar niet van, maar een overwinning krijgt meer cachet bij stevige concurrentie. Protomartyr deed het. Toegegeven, ze zaten toen met de platen 'The Agent Intellect' (2015) en 'Relatives in Descent' (2017) uiterst lekker in de wedstrijd. Die platen werden door de kenners van toen bejubeld.

Groningen maakte met Protomartyr kennis toen de tweede LP 'Under Color of Official Right' (2014) verscheen. Althans, wijlen Jan Kooi wist veel harten voor deze band te winnen. Iedereen die destijds muziek serieus nam en z'n platen bij Elpee kocht, werd gewezen op dit post-punk kwartet, en ging om. Die dagen vertelden de wandelgangen dat in Nederland de tweede LP van Protomartyr het vaakst bij Elpee over de toonbank is gegaan. Ik bedoel maar.

Wat Protomartyr zo goed maakt is de combinatie van de band en hun zanger, Joe Casey. De band stuwt, duwt, ontregelt, gromt en houdt in. Tegelijkertijd zijn het de prachtige melodieën van gitarist Greg Ahee die de stoempende massa doormidden splijten. Daaroverheen komt de wat stoïcijnse praatzang van Casey; de dichter, de intellectueel, de man die met een fles wijn in de hand zijn teksten brengt. De actie moet van zijn band komen. Casey is ook al wat ouder dan de rest. Ook logger. In zang en in doen en laten. De band is fel en zo scherp als een mes. Al jaren. Het geluid van deze combinatie klinkt uniek en is uit duizenden te herkennen. Je kunt nauwelijks een band met Protomartyr vergelijken.

Los van enkele EP's en een heuse 'Live at VERA'-single (samen met Die Nerven) is Protomartyr al zes studioplaten op pad. Dat is best veel. Ook al denk je de combi van scherpe gitaren met de teksten spuwende Casey inmiddels te kennen, toch telt iedere plaat een paar killers die je weer bij de les brengen. 'Polacrilex Kid' is er zo eentje, afkomstig van de dit jaar verschenen LP 'Formal Growth in the Desert' - volgens kenners hun beste, rijkste en meest bezielde plaat tot nu toe. Casey geeft ons op 'Formal Growth in the Desert' een stand van zaken in de Motor City (kort samengevat: nog steeds geen lolletje), zijn langdurig zieke moeder is overleden en hij zit niet altijd even goed in z'n vel, maar naast deze ellende gloort ook een ietwat hoopvolle toekomst door de teksten heen. Al blijft het ver van algehele hosanna. Maar de band neemt er de tijd voor: er is meer ruimte en meer rust.

Tijdens de enige twee shows in de lage landen neemt Protomartyr de band Es mee als voorprogramma. Deze Britse band maakt eveneens Post punk, maar tapt niet uit hetzelfde vat. Bij Es willen de synths en de gitaren beide het hoogste woord hebben, waardoor het wat pittiger uit de hoek komt. Het is schel, grimmig en schreeuwerig tegelijk, maar ook dansbaar. Es kwam in april met hun EP 'Fantasy' die bij het Engelse Upset the Rhythm-label verscheen, waar ook ooit de vroege platen van John Maus, Deerhoof en No Age verschenen. Het is een label dat altijd met interessante bands op de proppen komt. Kom dus vroeg.

Niek

 

Support Es is een Londens kwartet dat post-punk en met synthesizer beladen gothic rock combineert. Es definieert hun sound op Less of Everything, hun album uit 2020, als ijzige DIY-punk vol 'gothic' invloeden en met een genuanceerde intensiteit. Laatste release Fantasy laat een blend van de distinctieve sound van de band met een wat helderdere, poppy sound en dansbare tonen horen.