Wie wel eens avondje doorhaalt in de Kelderbar hoort gegarandeert de muziek van The Real McKenzies voorbijkomen. Logisch, want de muziek van de band uit Vancouver smaakt nu eenmaal het beste met een biertje of een whisky in je hand. Ze mogen dan aan de andere kant van de grote plas zijn geboren, de punkers zijn van Schotse oorsprong en dat laten ze maar al te graag zien met doedelzakken, kilts en heel veel liedjes over drank.

De McKenzies doen al tijdje mee. De band ontstaat in 1992 als frontman Paul McKenzie naar eigen zeggen op een feestje opnames van de Schotse dichter Robert Burns in de ene kamer hoort en een plaatje van The Sex Pistols in de andere. Of dat waar is of niet, doet er niet zo veel toe. Het is in elk geval een mooie verklaring waarom je als punker met een doedelzak op een podium gaat staan.

Met die combinatie van Celtische invloeden en punk liggen de invloeden voor de hand. Voor wie The Pogues en Flogging Molly een warm hart toedraagt, is The Real McKenzies gesneden koek. Het is muziek waarbij het hart op de van de drank dik geworden tong ligt en je binnen no time staat mee te brullen met je beide vuistjes in de lucht. Net als bij The Pogues, Flogging Molly of Dropkick Murphy's is het ook bij deze Canadezen nagenoeg onmogelijk om ze niet heel leuk te vinden en je onder te dompelen in de enthousiaste sfeer die ze bij live-optredens neerzetten.

Op liveplaat 'Shine Not Burn' uit 2010 laten ze de punk achterwege en worden elektrische gitaren omgeruild voor de akoestische. Terwijl ze je om de oren slaan met met penny whistles, doedelzakken en mandolines, valt op hoe goed hun liedjes overeind blijven zonder elektrische ondersteuning. Vooral op die plaat hebben ze ook wel wat van een band als The Hackensaw Boys.

Ik ga er echter vanuit dat de band vanavond wel elektrisch speelt. Eigenlijk is dat wel zo leuk. De meeste bandleden hebben achtergronden in andere punkbands als The Descendents en Good Riddance en weten dus precies wat ze met een elektrische gitaar moeten doen. Het is juist de combinatie van harde gitaren, doedelzakken en liedjes over drank die deze band tot een onweerstaanbare band maakt. 

Proost, alvast
Bart