Eén van de mooiste liedjes die dit jaar op single zijn verschenen (vind ik dan, hè) heet 'Talking Straight'. Het liedje heeft alles in zich: een prachtige melodie die zich dagenlang in je hoofd nestelt, een lekker doortikkende ritmesectie en de wat jengelende gitaarlijntjes waar ik zo van hou. Supercatchy gitaarpop, geschreven door een stel Australiërs die het leuk vonden om een flinke tongbreker als bandnaam te kiezen: Rolling Blackouts Coastal Fever. Zeg dat maar eens vijf keer heel snel achter elkaar.

Ze weten zelf natuurlijk het beste hoe ze hun liedjes moeten omschrijven en dat doen ze met de term 'though pop / soft punk'. Daar valt heel wat voor te zeggen. Het doet mij in elk geval behoorlijk denken aan bands als The Feelies, R.E.M. en vooral al die hevig ondergewaardeerde bands op het Nieuw Zeelandse Flying Nun-label. Het is muziek waarbij de zon gaat schijnen en de liedjes zing je binnen twee tellen mee.

Met zijn vijven zijn ze, deze heren uit Melbourne en het leuke is dat alle bandleden liedjes schrijven. Drie van de bandleden zingen bovendien. Ik weet niet of ze ook nog van instrument wisselen, maar dat gaan we vanavond dan wel zien.

Hoe dan ook.

De band werd in 2013 opgericht en in 2016 kwam debuut-EP 'Talk Tight' uit (ze hebben iets met praten, als je afgaat op de titels) en die werd heel behoorlijk ontvangen. Invloedrijke en gezaghebbende kanalen als Pitchfork en Elpee Groningen waren enthousiast het ook niet misselijke label Sub Pop kon het plaatje zo waarderen dat ze de Aussies maar meteen tekenden. Hun volgende EP -The French Press' verscheen vorig jaar.

Op beide EP’s hoor je dezelfde soort jangly popliedjes. De gitaarlijntjes dwarrelen vrolijk langs elkaar heen, zoals bijvoorbeeld in het titelnummer ‘French Press’, waar dan vervolgens quasi-nonchalant overheen wordt gezongen. Het levert zogezegd twee heerlijk frisse gitaarpopplaten op, die je alleen maar meer doen uitzien naar dat volledige album dat er nu echt aan gaat komen.

Ook hier is de band inmiddels opgepikt. Van de zomer kun je zien op Lowlands en als we ze hier mogen ontvangen komen ze net uit Amsterdam, waar ze –daar ga ik dan vanuit- één van de leukste optredens van London Calling hebben gegeven. Het gaat hier fantastisch worden en RBCF (ik kort het even af) gaat ver schoppen in onze poll. Reken daar maar op.

Kom trouwens op tijd. Als voorafje krijg je de liedjes van Stella Donnelly te horen en dat is ook een flinke aanrader. Haar muziek klinkt behoorlijk minder zonnig dan de liedjes van RBCF, maar haar slaapkamerfolkliedjes zijn minstens even indrukwekkend en aangrijpend. Denk aan Angel Olsen als referentiekader en je komt aardig in de richting.

-Bart