Een paar jaar geleden verscheen de schitterende LP ‘Rocket’ van (Sandy) Alex G. Deze plaat was een geweldige verzameling aan pure slaapkamer-singer/songs, die soms verstild en klein, dan weer gedrogeerd en prettig indiepoppend werden gebracht. Deze muzikant uit Philadelphia werkt in de traditie van Elliott Smith en Sparklehorse, maar (Sandy) Alex G geeft er wel een eigentijdse draai aan. Niet alleen in stijl, ook qua dynamiek. Want zo nu en dan zit (Sandy) Alex G naast je op de bank, bijkans fluisterend zijn songs te spelen, een andere keer heeft hij een hele band om zich heen. Geen nummer is hetzelfde, al is hij qua sfeer behoorlijk consistent.

Doorgaans heb ik het idee dat ik er bovenop zit, maar ‘Rocket’ (2017) was mijn eerste kennismaking met Alex Giannascoli, zoals hij in het dagelijkse leven heet. Toch was ‘Rocket’ inmiddels plaat nummer acht. Veel van zijn vroege platen verschenen in eigen beheer, voor een klein publiek, al zijn sommige van die vroege platen via de streamingsdiensten te beluisteren. De plaat ‘Beach Music’ (2015) was de eerste die via de gerespecteerde Domino Recording Company op de radar van een groter publiek is verschenen. 'Rocket' knalde nog iets meer. Toen was hij ook in de zalen van de lage landen te zien (o.a. London Calling).

De plaat ‘House of Sugar’ (2019) is een stapje verder in het kleine liedje uitbouwen tot een ontzettend mooi popminiatuurtje. Want (Sandy) Alex G drijft steeds minder af van de traditionele couplet-refrein-kop-staart benadering van de popmuziek. Op eerdere, eveneens hele mooie platen, zoals ‘Rules’ (2012) of ‘Trick’ (2015), staat het liedje veel centraler. Ook de country-lite geïnspireerde teneur verdween steeds meer naar de achtergrond, ten faveure van soms mierzoete melodieën, die soms tegen het grensgebied van de IDM aan botsen. Maar wees gerust: nergens wordt het glad, nergens zijn het lange halen snel thuis. Sterker nog, 'House of Sugar' stond afgelopen jaar hoog in nagenoeg alle betere jaarlijsten; in die van Paste Magazine, The 405, Tiny Mix Tapes en Pitchfork. Terecht. Zo’n mooie avontuurlijke plaat verdient alle lof.

Fans van Elliott Smith, Sparklehorse en ook Built to Spill moeten vooraan staan. Liefhebbers van Cloud Nothings, Car Seat Headrest of DIIV zullen hem inmiddels moeten kennen en zich daardoor ook zeker vermaken.

(Sandy) Alex G neemt het toffe Britse Pet Shimmers mee, een band die uit hetzelfde speelse vaatje tapt als hijzelf. Deze enigszins uitgedijde formatie uit Bristol heeft stevige roots in de indiescene, aldaar. Met banden die teruggaan tot een band als Portishead. Ze zijn overduidelijk schatplichtig aan de grootmeesters van Neutral Milk Hotel en (ook) Sparklehorse, en steken dat ook niet onder stoelen of banken. Luister maar eens naar hun onlangs verschenen LP ‘Face Down in Meta’ (2020).

Voor fans moet dit een teken zijn: kom op tijd.

Niek