Ik heb een zwak voor Lou Barlow: hij schrijft mooie muziek en volgens mij is hij ook erg aardig. Sterker nog, soms heb ik het gevoel dat hij aardiger is dan goed voor hem is. Niet dat iemand minder aardig zou moeten zijn, natuurlijk, maar in zijn liedjes lijkt hij af en toe zo kwetsbaar. Alsof hij van huis is gegaan zonder warme jas en het ondertussen wel erg koud is geworden buiten.

Neem die liedjes van Bakesale, de eerste plaat die ik van Sebadoh hoorde. Een prachtig album, uit de jaren 90, vol met onvoorspelbare en soms behoorlijk freaky gitaarliedjes. En dus heel kwetsbaar. In nummers als ‘Careful’ of ‘Together or Alone’ komt alle ellende open en bloot op tafel. Zo veel eerlijkheid en vertwijfeling: het zijn liedjes die schreeuwen om een warme jas.

Ik heb Lou een aantal keer in actie gezien. Eén of twee keer met Sebadoh. Eén ervan was op een Koninginnedag als ik me het goed herinner. Het grootste feest was wel gevierd, maar op straat zwierven nog wat dronken mensen rond. Er lagen vertrapte plastic bekers en er klonk nog ergens hoempa-muziek. Het was bijzonder om Vera binnen te lopen en te worden wegblazen door een drietal Amerikanen met harde gitaren, die waarschijnlijk geen enkele notie hadden van wat er zich buiten had afgespeeld.

Lou speelde ooit solo in het Platformtheater. Hij had te veel vrijheid, zong hij zachtjes, boven zijn akoestische gitaar uit. En of hij om nog meer durfde te vragen. Maar vragen is duur en van de antwoorden zou je oorlog kunnen krijgen. Bij Dinosaur Jr. kwamen de frustraties wat minder omfloerst naar voren. “Why don’t you like me,” brulde hij J. ooit uit volle macht toe, met het schuim op de lippen en razende gitaren op de achtergrond. Ze waren ook als water en vuur, de moeilijk benaderbare J. en Lou, klaarblijkelijk hard op zoek naar waardering en bevestiging.

Sebadoh startte toen Lou bij Dinosaur Jr. vertrok en het werd de band waar hij de meeste van zijn creatieve onrust in kwijt kon. Onafgeronde liedjes, lekker krakkemikkig opgenomen en als het even kon lekker freaken. Dat was begin jaren ’90 en Sebadoh gaf impulsen aan tal van nieuwe, onafhankelijke gitaarbands, die de zelfde creatieve onrust in zich hadden. Pavement, Guided By Voices, dat werk. Kurt Cobain liep wel eens met een Sebadoh-shirtje rond. De invloed van Sebadoh op de alternatieve gitaarmuziek is enorm geweest.

Inmiddels liggen de jaren '90 al ver in het verleden. De lucht bij Dinosaur Jr. is al tijden geklaard en Lou en J. spelen al weer jaren samen. Gelukkig is Sebadoh ook altijd gebleven. Om de zoveel jaar komt er weer eens een nieuwe plaat uit. Act Surprised, net verschenen, is net uit en zoveel verschil met vroeger is er niet. Nog steeds zwemmen ze in het schemergebied tussen opgenaaide gitaarherrie en breekbare ballads. En nog steeds ligt Lou met van alles en nog wat overhoop. “I get the feeling you don't feel me,” zingt hij ergens.

Het zal wel meevallen, denk ik eigenlijk. De vertwijfelde twintiger uit de jaren '90 is inmiddels in de vijftig. Die gaat echt niet meer zo snel zonder jas naar buiten.

- Bart