Soms is de muziekbizz lastig te vatten. De ene keer schreeuwt men het van de daken, de andere keer lijkt het aan iedereen voorbij te gaan. Folkdame Sharon van Etten heeft met haar schitterende, derde plaat 'Tramp', (nog) niet de tongen weten los te maken, zoals collega's dat wel met hun muziek hebben kunnen doen. Zoals Daniel Bejar, ofwel Destroyer, dat vorig jaar met 'Kaputt' deed – studioplaat nummer negen. Een plaat waar de liefhebbers niet over uitgepraat raakten.

Dat is in zoverre verwonderlijk, want ook 'Tramp' is ontzettend mooi. Neem alleen al de hoes; een klaphoes, gemaakt van behoorlijk dik karton. Onder de teksten van de songs en de bedanklijst – een beetje overdreven, want nagenoeg alle muzikanten die nu actief zijn in de Amerikaanse 'underground' zijn er in opgenomen – staat een lijst met 'recommended listening', vol coole bands als Pure X, The Antlers en Lower Dens. Een 'stukkie' reclame naar de vrienden toe, want veel van die vrienden stonden Van Etten bij tijdens de opnames. Je raakt bijkans de tel kwijt, want Aaron Dessner (The National) nam de plaat grotendeels op, maar ook broer Bryce Dessner (The National), Julianne Barwick, Jenn Wasner (Wye Oak) en Zach Condon (Beirut) speelden op 'Tramp' een belangrijke rol.

Maar dat is, op de keper beschouwd, bijzaak, evenals het feit dat de plaat is opgedragen aan John Cale en het feit dat 'Tramp' bij het altijd interessante JagJaguwar (Black Mountain, Dinosaur Jr, Bon Iver) is verschenen. Het zijn de songs die 'Tramp' groots maken. Want de plaat telt twaalf klasse nummers, gezongen door een dame met meer zelfvertrouwen, zeker vergeleken met de voorgangers 'Because I Was in Love' (2009) en 'Epic' (2010). Ze heeft een punt achter haar veel te moeizame relatie gezet en iedereen moet het weten dat ze daarin de beslissing heeft genomen. De nummers staan er bol van en live straalt ze het ook uit. En dat is mooi om te zien. Niet voor niets waren de reacties van haar optredens op SxSW (Austin, Texas) behoorlijk enthousiast en maakte ze afgelopen mei ook indruk tijdens Le Guess Who?.

Mocht je het nog niet zijn, laat je dan live overtuigen door deze snelst rijzende naam in de indie-folk scene van Brooklyn en kom langs. Maar kom vroeg, want multi-instrumentaliste Marisa Anderson zal met fascinerende, instrumentale stukken vol Delta blues, Appalachian mountain music en noise, het voorprogramma verzorgen. Dat wordt twee keer mooi.

-Niek