In een land hier niet zo ver, ver vandaan zeggen ze vaak ‘verandering van spijs doet eten’. Daarmee bedoelen ze zoiets als dat het eten van een eierbal elke nacht dat je op stap bent ook gaat vervelen. Neem bijvoorbeeld eens een bamischijf, en je zult niet alleen merken dat een bamischijf te gek is om op te eten, maar ook dat de eerstvolgende eierbal nog beter smaakt. Ik moest hieraan denken toen ik Siksa aan slingerde, want veel verder kan een muzikale act niet afstaan van een gemiddelde Kelderbar-avond. Leipe breakbeats, wobbende bassen en een fel declamerende zangeres, mja het is niet de Ramonesque gitaarpop die we hier regelmatig de revu horen passeren (met veel plezier natuurlijk).

En dat is precies wat het zo leuk maakt dat Siksa langskom. Het duo bestaat uit Alex Freixeit en Buri. Ondanks dat je niet echt verstaat waar Alex over zingt (tenzij je Pools spreekt, dan wel) voel je de urgentie onmiddellijk. Andere stukjesschrijvers op het internet spreken over de feministische punkboodschap en attitude, plus de achtergronden van de leden in zowel de punk- als literatuurwereld. Met honderden optredens op Poolse podia, van kraakhuizen tot galleries en festivals, dragen ze hun steentje bij aan het afbreken van de patriarchische samenleving. Een band met een boodschap mag je wel zeggen, en dat mag/moet altijd gehoord worden.

Overigens niet dat de liefhebber van onze ‘gemiddelde’ Downstage gitaaravond niet aan zijn trekken gaat komen. Siksa zelf heeft evenveel muzikale eierballen als bamischijven op plaat gezet; de (bas)gitaar vliegt ook regelmatig gierend over je trommelvliezen. Wat ze vanavond 12 november gaan doen? Geen idee eigenlijk, gewoon niet zeuren en langskomen. | RALF