Stef Kamil Carlens vind ik een fascinerend figuur. Eigenlijk al sinds de eerste keer dat ik hem hand in hand met Tom Barman in de video van 'Suds & Soda' voorbij zag komen, op MTV. Hij vormde, samen met Barman en Rudy Trouvé de voorhoede van de Antwerpse scene. Een vaak gebruikt containerbegrip om een grote, uiterst boeiende groep anarchistische bohemiens te vatten; een groep die samen Antwerpen tot het centrum van interessant Europa maakten. Vooral de Antwerpse (mode)ontwerpers en muzikanten verwierven internationaal veel naam, maar ook op het gebied van kunst en film trok Antwerpen de aandacht.

Als je inzoomt op de muziek, kenmerkten Antwerpse bands zich door het vele delen van bandleden. Die bands buitelden over elkaar heen van creativiteit. (Soms kwamen de bands ook uit andere delen van Vlaanderen, maar dat mocht de pret niet drukken - Evil Superstars, Metal Molly, Soulwax, et cetera). Alle bands zwommen lekker eigenwijs tegen de muzikale mode van die tijd in en veel bands omarmden vooral de gekte van Tom Waits en Captain Beefheart, maar haalden ook inspiratie uit de Jazz. De vaandeldrager van die scene was dEUS. Stef Kamil Carlens hield die band tot en met de tweede plaat 'In a Bar Under the Sea' (1996) vlijmscherp. Daarna verliet hij het schip voor zijn 'eigen' band Moondog Jr.

Ik heb SKC vaak gezien, op veel verschillende manieren en in verschillende outfits. Waarbij Carlens geen bereik schuwt. Zo zag ik hem ooit als performer in het stuk 'Plage Tattoo / Circumstances' (1999), als leider van het combo dat de stomme film 'Sunrise' muzikaal ondersteunde (1997). Maar vaker zag ik hem als kern van dEUS, Moondog Jr., Kiss My Jazz en - natuurlijk - Zita Swoon. Soms ingetogen en klein, soms behoorlijk uitbundig en opzwepend, waarbij hun D.I.S.C.O.-medley destijds menig festivalweide tot dansen aanzette.

De opzwepende Zita Swoon verdween langzaam vanaf 'A Song About a Girls' (2004). Met die plaat, maar vooral daarna, dook de band steeds dieper in de muziek die minder vaak in VERA te horen was. Het Frans klonk wat vaker en werden er steeds meer samenwerkingen aangegaan met zowel Afrikaanse- als Latijns-Amerikaanse stijlen en dito muzikanten. Avonturen die steeds rijkere nummers opleverden. De song werd vanuit verschillende perspectieven benaderd en de arrangementen van Stef Kamil Carlens & Co. tilden alles naar een hoger plan. Ook in Groningen hebben we hier meerdere keren van kunnen genieten.

Sinds enkele jaren opereert Stef Kamil Carlens onder zijn eigen naam, op zijn eigen manier. De eerste SKC-soloplaat 'Stuck in the Status Quo' verscheen in 2017 en die plaat beloofde wat. Dat is tot bloei gekomen op zijn nieuwe plaat 'Making Sense of Infinity' (2019). Hier komt dat gehele muzikale verleden samen en sinds het verschijnen klinken er overwegend superlatieven - vier sterren hier, vijf sterren daar. Terecht, want het is de meest vloeiende plaat sinds zijn Zita Swoon-plaat ‘I Paint Pictures on a Wedding Dress’ (1998). Op 'Stuck in the Status Quo' klinkt Stef Kamil Carlens ontzettend vrij, ontspannen en geïnspireerd. De invloed van Waits is inmiddels naar de achtergrond verdwenen, maar de blues van Beefheart is nooit ver weg. ‘Making Sense of Infinity’ bevat veel klasse songs. Neem de opener ‘Back on the Road’, een wonderschoon pareltje. Maar er is veel meer. Ook fans van (de latere) Bowie (‘Lament on General Smedly D. Butler’) en liefhebbers van JJ Cale (The Government Is No Game) kunnen hun hart ophalen. De muzikale zoektocht van de afgelopen 20 jaar heeft veel opgeleverd, maar bracht Carlens misschien dichterbij huis dan verwacht. Het heeft in ieder geval zijn beste LP in jaren opgeleverd.

Daarom tourt de 'wonderlijkste telg van dEUS en andere ensembles' (dixit: HUMO) met band langs de (betere) zalen in België en Nederland. Dus ook in VERA. Carlens kennende kan het alle kanten op gaan, maar dat het goed wordt is zeker. Kom kijken!

niek