Wie heeft ooit de term ‘singer-songwriter’ bedacht en waarom zijn we hem massaal gaan ge- en misbruiken? Ik heb steeds vaker het gevoel dat ik artiesten zwaar tekort doe als ik – bij gebrek aan beter? – deze term maar weer eens in de mond neem om ze aan te duiden. Bij Stephen Steinbrink ligt de verleiding ook op de loer, al profileert hij zichzelf enkel als ‘songwriter’. Maar zingen kan-ie! Met een onmiskenbare falsetto. Zo eentje waar je van moet houden. Maar áls je er van houdt, dan heb je aan Steinbrink ook echt een goeie. Met zijn 26 jaar nog een betrekkelijk jonge troubadour, maar vergis je niet: deze bebrilde en (doorgaans) bebaarde Amerikaan heeft wel al zeven albums op zijn naam staan. Sommige daarvan onder zijn ‘hobbynaam’ French Quarter. Dat u niet meteen de weg kwijtraakt in zijn discografie.

De nieuwe Europese tour van Steinbrink, die – het zal ook eens niet! – aanvangt in Vera vanavond, staat volledig in het teken van zijn nieuwste plaat Arranged Waves, een album waarop nostalgie hoogtij viert. Een dagdroom vermomd in een melodieus popjasje. Steinbrink zelf merkt hierover op dat hij ‘geheugen’ als het overkoepelende thema ziet, en dan vooral de manier waarop voorbije beelden deel gaan uitmaken van je bewustzijn in het hier en nu. Geen wonder dat hij zich zo met dergelijke materie bezighoudt, aangezien hij zelf continu in een staat van verandering verkeert. Aldoor maar touren, nergens voorgoed settelen. Dat ogenschijnlijk rusteloze bestaan (Steinbrink zelf lijkt er tamelijk zen onder) heeft in elk geval een bijzonder fijne plaat opgeleverd.

De vergelijkingen met andere artiesten liegen er niet om. Paul Simon, Neil Young, Nick Drake... Zelf ben ik nooit zo van het strooien met namen. Maar vooruit: ik herken in Steinbrink het welhaast olijke van een Loney, Dear (zonder de ‘nanana’-koortjes). En – al is het maar om een vernuftig bruggetje te slaan – heel in de verte doet zijn stem denken aan de gastbijdragen van Colin Blunstone (The Zombies) bij Alan Parsons Project. Vooral ‘Old and Wise’. Welnu, ‘old’ is Steinbrink nog lang niet, wel ‘wise beyond his years’ als je het mij vraagt. Over live optreden merkt hij op dat het een ‘pure expressive act is’, een ‘exercise in letting go of control’. Ik hoop alvast dat hij zich heerlijk laat gaan!

Weedebee