I say fuck and you say yeah!! Met deze legendarische woorden openen de Supersuckers menig wild optreden. Ik heb hem er nog maar even bij gepakt, die eerste plaat van de uit Tuscon, Arizona afkomstige rodeopunkers. Mooie hoes, rockt als een gek en knalt lekker door. Eddie Spaghetti's licht hese rauwe stem, raggende gitaren in snel tempo en een dikke middelvinger naar alles en iedereen. Mooie tijden waren dat. The Dwarves, The New Bomb Turks, The Oblivians, Nine Pound Hammer, allemaal kwamen ze langs om een dikke oorveeg uit te delen. Wild, ruig, quasi nonchalant en gedreven door een passie voor rock 'n roll. Bij menig optreden kwam je niet zonder kleerscheuren weg. Absoluut hoogtepunt was in '97 of '98, de hersencellen zijn een beetje roestig, met de Triple Bill from Hell. Hier werden we toch even getrakteerd op een orgie aan muzikaal geweld met als fenomenale afsluiter het allesverwoestende optreden van The Dwarves.

Honing om de lippen. Het was geweldig en super sexy! The Reverend Horton Heat, The Dwarves, de Supersuckers, allemaal in een kooitje gestopt en als dolle honden uitgelaten over elkaar heen buitelend in een modderige bak rock. Iedereen en alles was doorweekt. Bier, zweet en tranen van geluk.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet altijd een fan ben geweest van alle platen van de Suckers, maar live is het toch altijd weer een wervelwind. Dan Bolton met zijn vieze kammetje, uitstapjes naar country ballads, en daar ben ik ook niet vies van, lange uitgesponnen gitaar uithalen, flitsende podiumbeesten en de eeuwige cowboy hoeden. Het is toch altijd weer een fijne reünie.

Thunderbolton heeft de band inmiddels verlaten, gitarist Ron Heathman is helaas niet meer maar Eddie Spaghetti heeft zijn laatste adem nog lang niet uitgeblazen. Met een nieuwe plak vinyl op zak 'Play That Rock 'n Roll' en een vette tour op tafel mogen we nog even genieten van de arrogantie van de Supersuckers.

I say fuck and you say yeah? Why the hell not!!

Iemand wel eens in ponypark Slagharen geweest? Nou, da's dus kut! Dat je het even weet. Vraag maar aan de jongens van Skroetbalg. Deze uit Drenthe afkomstige stevige mannen weten er alles van en bezingen dit vurig op hun debuut 'Alles Kats Kapot'.

Met de meeste nummers in een tijdvaatje van zo'n twee minuten gestopt, geen tied, dondert dit ruige trio met een dikke trekker door een zompig rockend weiland. Hese roestige vocalen, beetje Lemmy, maar dan plat, ruige repeterende gitaren en beukende mokerslagen. Hey, zie ik daar een Beuving? Ach wat schattig. Staan 's avonds gewoon weer achter de afwas hoor! Mooi debuut. Hakt er lekker in. Kom maar op met die pony's!

Nataly