SurfbortUSA
"Sounds like: Furious punk rock to stir your social anger". Hm, klinkt goed. Ga door. "Their no-holds-barred, unifying live shows will leave you wondering what on earth you just witnessed." Het wordt steeds beter! "For fans of: Black Lips, Dead Kennedys, Misfits". Nou, reken mij daar dan maar bij! Aan het woord is het Engelse muziekmagazine NME, dat Surfbort uit Brooklyn, New York tot de essentiële nieuwe bands in 2019 rekent. Of dat zo is en of dat nu werkelijk belangrijk is interesseert me eigenlijk niet. Feit is dat Surfbort op de in oktober vorig jaar verschenen debuutplaat 'Friendship Music' (2018) subliem rauw uit de bocht vliegt met zowel catchy als overtuigende heerlijk fuzzende sleazy garagepunk, geïnspireerd door trashy 70ies punk en 80ies harcorepunk.
Surfbort is in 2014 opgericht door zangeres Dani Miller, meteen ook het enig overgebleven origineel lid van de band. Ze komt oorspronkelijk uit Californië en gaat naar New York om voor de eigenzinnige regisseur Darren Aronofsky (o.a. 'Pi', 'Requiem for a Dream', 'The Wrestler', 'Black Swan') films te ontwikkelen. Ze is dan nog helemaal niet van plan een band te beginnen en doet eigenlijk voor de grap een optreden met een paar vrienden. De naam Surfbort is slang voor een standje in een badkuip en komt uit Beyonce's 'Drunk In Love', dat dan net uit is. Je moet toch ergens een een naam vandaan halen. In het begin maakt de band noisy, trashy punkrock, die mij wel aan iets als de vroege Action Swingers doet denken. Alles gepaard met een flinke dosis sarcasme en chaos. En veel alcohol en drugs (waarschijnlijk daardoor). Wel komt er een EP uit, ‘R.I.P. Die Old’ (2014).
In de chaotische beginperiode zijn er veel bezettingswisselingen, totdat Miller tijdens een van de optredens met haar kotsact - ze had eigenlijk toevallig iets verkeerd gegeten - de aandacht trekt van een stel wat oudere Texaanse garagepunkers. Het drietal, David Head (gitaar), Alex Kilgore (basgitaar) en Sean Powell (drums) komt uit de jaren 80 hardcore scene en heeft ook al wat sporen verdient in de jaren 90 garagepunkscene met bands als The Chumps, FuckEmos, Headache City en The Motards. Met de ervaren line-up achter zich en een iets gematigder drank & dope-dieet weet twintiger Miller buiten de muziek de chaos in haar leven iets te beteugelen. De muziek klinkt nog steeds ongeremd vuig en smerig, maar wel strakker en voorzien van welhaast catchy riffs en vocalen. Deze explosieve mix is te horen op de EP 'Bort to Death' (2017) en trekt de aandacht van Julian Casablancas van The Strokes (nu The Voidz). Surfbort belandt met 'Friendship Music' op diens Cult Records. Ondertussen tourt de band met Iceage en The Black Lips en speelt verder met bands als The Dickies, Thee Oh Sees, Fat White Family, White Fang, The Fall, The Mystery Lights, DIIV, Hinds, GOGGS, Meatbodies en Ex-Cult. Geen onaardig rijtje.
Op 'Friendship Music', geproduceerd door Jonathan Schenke (Parquet Courts) en Chad Ubovich (Meatbodies), gaat Surfbort nog steeds trashend en fuzzend tekeer, maar waar het op een nummer als 'Dope' een tandje langzamer gaat, is het bijna melancholisch. Het nummer is dan ook een persoonlijke reflectie van Dani Miller op haar vroegere dopegebruik. De teksten zijn een mengeling van persoonlijke en politieke thema's, van de eerder genoemde drugs en mentale issues naar onderwerpen als discriminatie, abortus en social media. Maar alles met de nodige humor. Waar het in het begin allemaal nogal nihilistisch was, gaat het bij Surbort tegenwoordig vooral om vriendschap en inclusiviteit. Iedereen kan lid worden van de Surfbort Freak Family. Nou ja, misschien één iemand niet, gezien de 'Abort Trump' T-shirts van de band.
Met haar scherpe, wat ruim liggende hoektanden heeft de overigens zeer vredelievende Miller meteen de juiste opgefokte punklook tijdens het zingen, waarbij ze ook nog eens maniakaal tekeer kan gaan. Ik moest bij het zien van de videos meteen denken aan Shane MacGowan van The Pogues, die ik in de jaren 80 voor het eerst in een muziekprogramma zijn fietsenrek open zag trekken. Dezelfde mengeling van in-your-face gekte en agressie. Dit wordt wat mij betreft weer eentje om naar uit te kijken.
Dikkie.