Temple Fang
Silverbones
Four headed Spacerock Monster
Toen Temple Fang hier voor het laatst speelde samen met Ecstatic vision, alweer in 2019, was de verwachting dat deze band vrij snel weer terug zou komen naar het hoge Noorden. Alleen al getuige van het weergaloze uitgesponnen spacende en zeer strak optreden wat de mannen uit Amsterdam ons voorschotelden destijds. Helaas gooide die pandemie, die inmiddels niet meer bij naam genoemd hoeft te worden, roet in het eten en bleef het volgend optreden uit wat inmiddels wel op de Vera kalender gepland stond.
Maar gelukkig hebben de vier mannen niet stilgezeten en is er wel het één en ander gebeurd. De drummer van het eerste uur vond het wel welletjes, maar gelukkig werd er een goede vervanger gevonden. En waar ik in mijn vorig stukje (optreden 30-10-2019) vermeldde dat de band nog niks, nada, noppes aan songmateriaal op de mooie zwarte schijf heeft gezet, is dit nu inmiddels wel het geval, nl;
- Live at Merleyn (2020, optreden in Merleyn Nijmegen en de mooie hoes referentie aan het prachtige Live at Leeds – the Who album)
- Fang Temple (2021)
Fang Temple is hun eerste studio album die er naar omstandigheden gelukkig toch is gekomen. Zie het relaas op hun bandcamp en eigenlijk gemaakt voor de “die hard” fans die Temple Fang vanaf het begin een warm hart hebben toegedragen.
En om eerlijk te zijn.. daar ik bij het eerste concert de dj was en ook het stukje voor de site heb geschreven (gewoon terug te lezen op deze site) dacht ik bij mijzelf; “wat kan ik nu nog vertellen over deze band wat ik nog niet geschreven heb.”
Want destijds heb ik Temple Fang dusdanig vanuit het hart gepromoot en hoe zij mij live weten te raken en ik een anderhalf uur lang gewoon vergeet hoe veel problemen er zijn op dit ronde bolletje en mij alleen waan in de wereld van Temple Fang.
Mij laat opzuigen door de passie die muziek heet. Ja dan weet je dat er een band staat spelen vanuit hun gevoel en geloven in de sound die zij willen uitdragen.
Je waant je op een bepaald moment terug in de jaren 70 waar vooral de “live” albums het kunnen van een band naar voren bracht. Goh, laten wij even een lekkere jam gaan doen en de studioversie met 20 minuten verlengen ofzo.
Een goed voorbeeld in dezen is “The Allman Brothers Band at the Fillmore East”. Door velen gezien als het beste live album ooit gemaakt.
Het is uiteraard niet zozeer een vergelijking maar één van de vele voorbeelden die ik kan aandragen want Temple Fang is gewoon..uhm.. Temple Fang, maar één die heel goed begrijpt dat als je een nummer wil uitspinnen je het zodanig moet gaan doen dat het publiek niet in massa’s naar de bar spurt, maar even vergeet dat het lichaam gevoed moet worden door iets vloeibaars maar dat de muzikale tonen die taak overnemen.
En daarom is het niet raar dat het eerste werk wat de band uitbrengt een live-album is, want de mooie pure essentie van deze band zit m vooral daar. Geloof mij!
Bijna vergeten dat er ook nog een support is, nl: Silverbones. Niet te verwarren met de heavy/power metal band uit Italië, want dat is wel even andere koek hahaha. OMG!!!
Maar deze band is eveneens afkomstig uit onze hoofdstad met leden met zowel artistieke en logistieke achtergronden uit Bolivia, Chicago en dus Amsterdam.
Dit vijftal brengt je op een heel andere manier in de serene zwevende sferen dan de headliner en toch past het heel goed in de stemming van de avond. De band put uit verschillende stijlen van free jazz, elektronisch, folk en fysieke theater die in elkaar verweven zijn waarin in mijn optiek de stemmingen zeer belangrijk zijn.
Onvoorspelbaar, donker (zeer in de vocalen), opzwepend, veel tempowisselingen, energiek…alsof het gedaantewisselaars zijn maar dan in muzikale vorm.
Naar wat ik heb mogen luisteren (live performance op youtube) van deze soort aan wirwar van emoties maakt het mij wel heel erg nieuwsgierig om dit werkelijk live te mogen aanschouwen.
Om je nog even extra te overtuigen om eerder te komen, dit is hoe de band zichzelf beschrijft:
SILVERBONES is a shapeshifting, Andean-Futurist multi-sensory sojourn. Using modular synthesisers, noisy guitar riffs, dark vocals, swaying bass lines and unpredictable drums, they diverge from an ordinary music concert into a focused happening. Their deep and personal chemistry weaves free jazz, punk, electronica, folk and physical theatre into a hypnotic sonic dream.
Drawing inspiration from their divergent geographical roots and artistic backgrounds from Bolivia, Chicago and Amsterdam, their sound defies categorisation. SILVERBONES isn’t simply a band, but a family who regard music as a potent force to bring light to earth— it is palpable in their music, apparent in their presentat
Case