The Soft MoonUSA
Support: PyritSWI
Dark hypnotic post-punk
Als ik ergens aan het dj-en ben, zet ik vaak de flanger knop op het mengpaneel even open. Je krijgt dan zo'n lekkere warme deken van echo over de muziek. Maakt het net wat mooier en intenser. Nou, en ik heb een andere fan ontdekt hoor. Luis Vasquez, alias The Soft Moon, is net zo verliefd op die knop als ik.
In 2013 tuimelde ik als per toeval over zijn tweede plaat Zeros. Naald erop, en gelijk vanaf intro 'it ends' was ik verkocht. Duister, donker en onheilspellend guur. Een verademing tussen al die laffe postpunk shit in die tijd. De plaat ging overal mee naar toe. In de trein, op de fiets, tijdens het douchen, in het vliegtuig, waar mijn medepassagier mij vriendelijk, doch dringend verzocht de koptelefoon wat zachter te zetten. Want oorverdovend is het. Oorverdovende heerlijke herrie. Ritsende beat eronder, gierende synthesizers, exploderende gitaarriffs, alles uit de kast voor een post apocalyptisch woest landschap. Alsof je wordt voortgestuwd door een razende truck in een gortdroge woestijn in een nimmer eindigende stofwolk van lawaai achtervolgd door een gierende meute boze zeemeeuwen. Dat kan niet, ik weet het, maar zo voelt het.
De hele plaat is donker en rauw, dierlijk bijna, en met ieder nummer zak je dieper in de claustrofobische angsten van Vasquez. Inmiddels zijn we twee platen verder en zijn vijfde Exister komt eraan op het heilige post punk label Sacred Bones. En dan weet je wel dat je goed zit. Ik kan nog wel even met wat namen gooien. Suicide, The Fuck Buttons, A Place To Bury Strangers, maar ondertussen is zijn stijl zo geëvolueerd in zijn zoektocht naar de grens van het bestaan dat we bijna kunnen spreken over een industriële revolutie. Hij gooit zijn stem wat meer in de strijd, een en al is wat melodieuzer en minder donker. De vleugels uitgeslagen zullen we maar zeggen. Wat eerst een hoop gezucht was, en daar hou ik wel van, veel zuchten in de muziek, is nu een zwanenzang Sturm Und Drang. Het lelijke eendje is gevlogen en strijkt neer als een prachtige zwaan. Wel een zwarte. En met veel flanger onder de veren.
Nataly
Support: Pyrit
Thomas Kuratli is een Zwitserse muzikant en componist woonachtig in Parijs, die opereert onder de naam Pyrit. Hij haalt zijn invloeden uit de experimentele elektronische muziek, kraut en ambient. Daarbij maakt hij een mix van duistere filmmuziek en moderne popmuziek.
In Thomas zijn wereld komen verlangens, twijfels en angsten in voor die zich transformeren in een persoonlijk en innovatieve soundscape. Hij combineert digitaal en analoog met hedendaagse objecten en instrumenten.
Naast zijn solo albums Control (2018) en UFO (2015), heeft hij meerdere soundtracks voor short films gecomponeerd (Ashkal, Blue My Mind, Where We Belong, The Dawn, Journey Through A Body, Killing Eve 2) en heeft composities gemaakt voor kunsttentoonstellingen zoals (The Blow Up Regime by Marc Bauer) en theater (Wellbeing – Mental Noise).