The SpyralsUSA
Psychedelic & fuzzy garage rock
Als je The Spyrals zelf vraagt speelt de band gewoon rock'n'roll, al staan ze te boek als een psychedelische garageband. Psychedelisch staat volgens het trio tegenwoordig bijna gelijk aan het feit dat je rock'n'roll in bandvorm op daadwerkelijke instrumenten speelt. "It's not our goal trippin' people out, we just want to express some kind of truth through our words and have people dance to our music.", aldus zanger zanger/gitaris/organist Jeff Lewis. Naast Lewis bestaat het trio uit drummer Elliott Kiger op drums en bassist/zanger Dylan Edrich, die ook bij Mikal Cronin en (Thee) Oh Sees heeft gespeeld.
The Spyrals is in 2009 in San Francisco opgericht. De stad waar in de tweede helft van de jaren 60 alleen al het vermoeden dat Rubber Soul (1965) van The Beatles onder invloed van een flinke berg geestverruimende middelen is gemaakt, genoeg is om de geesten te openen voor de psychedelische scene in de Haight-Ashbury. Uitwaaierende solo's beïnvloed door - onder andere - oosterse toonladders voorzien de eerdere recht-toe-recht-aan rock'n'roll van een hallicunerend trance-effect. Bands als The Gratefeful Dead en Jefferson Airplane zijn toonaangevend in de nieuwe hippiescene. Maar ook gagarerockers worden getroffen door het psychedelische virus en zo worden de psychedelische riffs en solo's gedrenkt in een lading fuzz en een flinke bak reverb.
De Amerikaanse garagebands uit de jaren 60 zijn niet zozeer een reactie op The Beatles maar op andere Britse bands als The Yardbirds, The Pretty Things, The Kinks, The Zombies, The Animals, The Who en natuurlijk The Rolling Stones. Een van de eerste psychedelische garagebands is The 13th Floor Elevators, maar we moeten niet vergeten dat op datzelfde moment in Amsterdam The Outsiders eveneens als voorloper in het genre actief is. Al deze sixties invloeden, al dan niet aangevuld met heavy rock, noise of punk, zijn terug te vinden in de latere garagescene in San Francisco, die begint in de tweede helft van de jaren nul, aangejaagd door John Dwyer van Oh Sees en Ty Segall, waarvan ook The Spyrals een exponent zijn.
Een hele lichting van psychedelische garagebands uit de jaren 60 is terug te vinden op de welbekende Nuggets verzamelaars, waar je The Spyrals haast zo tussen zou kunnen plaatsen, net zoals hedendaagse tijdgenoten als The Night Beats en Dead Ghosts, die we de afgelopen jaren al aan het werk hebben gezien in Vera. De gelijknamige debuutplaat verschijnt in 2012, waarna in 2013 'Out of Sight' volgt. Op de platen klinkt catchy en fuzzy psychgaragerock met echo's uit de Haight-Asbury van de jaren 60 en invloeden van de Stones en The Stooges, aangevuld met wat Creedence Clearwater Revival en Crazy Horse. Dat laatste misschien vooral door de strot van Jeff Lewis, die laveert tussen soulvol en een falsetto à la Neil Young.
De band is dan nog een aantal jaren actief, speelt in 2015 zelfs nog op een festival in Rusland, maar dan valt het even stil. Tot er vorig jaar ineens weer een plaat is, 'The Curse' (2019). De band is dan verhuisd naar Los Angeles en misschien slaat de titel van de nieuwe plaat wel op de vloek die op San Francisco rust. Bijna alle bands uit de eerder genoemde garagescene zijn namelijk verhuisd naar LA, omdat de toenemende gentrificatie en de daarbij gepaarde hoge woonkosten ondoenlijk zijn geworden. Dit alles door de komst van de startups en hi-tech bedrijven, die de stad zijn binnengetrokken. Creatieve geesten houden zich niet meer bezig met het maken van kunst of muziek, maar stoppen hun creativiteit in de oneindige leegheid van het creëren van clicks voor advertenties middels hun apps. Prominent lid van de garagescene John Dwyer stelt: "Graveyard San Francisco has long been filling up with noobs, but now we face the most dangerous, the most egregious and blandest of them all … people with lots of money."
Hoe het ook zij, op 'The Curse' klinken de nummers van The Spyrals weer net iets gelaagder en meer catchy als op de vorige platen. Afwisselend tussen fuzzende garage en groovende sixties rock'n'roll en overtrokken met een psychedelische laagje, dat je terug laat dromen naar de zomerse jaren 60 in Californië. Zodat je achterblijft met een onbedwingbare neiging om te trippen... eh pardon, dansen.
Dikkie.