Hoewel The Tambles klinken alsof ze in de jaren zestig drie succesvolle platen opnamen, een legendarische concertreeks speelden ergens in een of ander Amerikaanse podium met woorden als “Forum” en “Matrix” in de naam, en ze er daarna maar de brui aan gaven, hebben wij ze vanavond op de bühne staan. Dit alles, omdat The Tambles wellicht rammelende rock ’n roll spelen alsof ze al een goede vijftig jaar royalties aan het innen zijn, maar in werkelijkheid een jonge band uit Gouda vormen. En dat is mooi, want daarom kunnen we de band uitnodigen om ons mee terug te nemen naar een tijd dat de grootste problemen in de wereld nog op te lossen leken met sit-ins en ietwat geromantiseerde festivals. Hoe dan ook: The Tambles klinken als de ritmesectie van The Velvet Underground (aan wie ze ook een succesvol eerbetoon hebben gebracht met Carol van Dyk van Bettie Serveert), hun harmonieën zijn rechtstreeks weggevlogen uit die grandioze eerste drie platen van The Byrds (en dan vooral die met “Eight Miles High” er op), en zanger Ruben Drenth bezit de urgentie van een hedendaagse John Fogerty. Geen wonder dus dat de band zich noemde naar de moerasblues van CCR’s “Ramble Tamble.” Mocht dit alles je niets zeggen, dan ken je The Tambles wellicht als begeleidingsband van Jerry Hormone, tegen wie ik tijdens Eurosonic vijf jaar geleden nog eens zei dat ik z’n show zo tof vond, terwijl ik die helemaal niet had gezien. Geen idee meer waarom. Het was laat, het was in de Kroeg van Klaas en Canshaker Pi stond op de biljarttafel. Maar goed: als je The Tambles tijdens de Popronde van 2018 (herinnert u zich die nog?) ook nog hebt gemist (wat amper kan, want ze waren de op één na meest geboekte band), is vanavond je kans dit in te halen, voordat de band terug de tijdmachine instapt en ons weer in de sleur van 2022 achter laat. | HUGO