Twin PeaksUSA
Support: DeeperUSA
70's inspired indierock from Chicago
De vorige keer dat Twin Peaks hier in Groningen speelde had ik geen idee wat ik moest verwachten. Ik dacht dat deze Chicago band uit Australië kwam, wat kwam omdat mijn muzikale interesse nogal op dat land gefocussed was. En dat ze zich naar David Lynch’ cult serie TV serie vernoemd hebben, waarop iedereen die beweert gezien te hebben een claim op heeft. Ondanks de normaal wat slaperige dinsdagavonden in VERA knalde de band van het podium af. Een energiek rammelende garagerock achtige band met dude en bro achtige types die om beurten de tijd krijgen om hun hartenzeer in de microfoon te mogen schreeuwen. Net waar ik dat moment zin in had.
Ik heb dat jaar nog regelmatig hun plaat Down In Heaven geluisterd, hun derde tot dan toe, vol met die rammelige hits die uiteindelijk nog het meest aan een jaren ‘70 barband doet denken. Rock uit een tijdperk waar de Rolling Stones rustig met een dubbel elpee op de proppen kwamen waar zij anderhalf jaar op een of ander zuid Europese studio aan “gewerkt” hebben. Alleen Twin Peaks maakte de plaat met het budget van een millennial band: namelijk geen budget, gebruikten hoogstwaarschijnlijk veel goedkopere drugs en omdat er dus minder geld bij gemoeid was, stond er ook nog geen leger aan popjournalisten klaar om die plaat de hemel in te prijzen. Een band als Twin Peaks moet hun kont van hun reet werken om een bestaansrecht te hebben.
De bandleden kennen elkaar minstens vanaf hun vroege kindertijd en zijn vanaf de middelbare school samen Twin Peaks begonnen, om voor de lol een plaat op te nemen zodat ze in de zomer met z’n allen op tour konden. Ondertussen zaten ze bij Chance The Rapper op school en werden een aantal bandleden samen met Chance van school geschopt omdat ze wiet gerookt hadden. Na het afmaken van die middelbare school verhuisde een deel naar Olympia Washington om te studeren lekker dicht bij underground bastion K Records), maar toen bleek rock n roll maken veel leuker te zijn dan studeren en verhuisden de kids terug naar hun ouderlijke stad Chicago om daar aan hun tweede debuut LP Wild Onion te werken.
Als ik het allemaal goed begrijp had je in die tijd - pak em beet 2013 - in Chicago veel DIY kelder showtjes waardoor elk weekend wel een feestje was, waar ook een band speelde. Na veel aanklooien en lukte het deze jongens om in dit hechte DIY circuit te komen. Dit was ook de tijd dat Chicago punk label HoZac records erg actief met het uitbrengen van platen. Dat label volgde ik erg op de voet. En er staat me ergens iets bij van een messageboard berichtje dat Twin Peaks die irritante gastjes waren die persé met de grote jongens mee wilden spelen. Zo werd dat door de oudere garde opgevat. Kleinere DIY gemeenschappen werken vaak als een hechte vriendengroep, waardoor het niet gemakkelijk is om daar tussen te komen. Uiteindelijk is het ze gelukt, maar het ging ze zo goed af dat ze ook snel verder kwamen.
Bij zo’n Amerikaans underground feestje zie ik dat beeld voor me zoals in de videoclip van The Smashing Pumpkins’ fenomenale 1979. Typisch urban sprawl achtige buitenwijk waar het aan de band is om er een feest van te maken. Oh, wat een heerlijke nostalgie om die videoclip nog weer eens te zien.
Zo gaat Twin Peaks samen op met bands die ook uit de Chicago scene zijn geborreld, zoals bijvoorbeeld Whitney die weer uit The Smith Westerns voortkomen, waar een oudere broer van een Twin Peaks in speelde. Maar ook Lala Lala en Unknown Mortal Orchestra om nog maar wat namen te noemen. Muziek dat je niet persé in een zelfde hokje kan proppen en dat ook wel spreekt voor de generatie van muzikanten die door de aard van de moderne media zo’n beetje alles als invloed meekrijgen.
Het laatste album Lookout Now is opgenomen nadat ze een reeks singles uitgebracht hebben hebben. Die singles kosten minder focus om op te nemen, je hebt tenslotte maar twee liedjes nodig, en je krijgt meteen wat ruimte voor experiment. En zo’n single is mooi koopwaar op de merchtafel, want ondertussen zijn onze heren zo’n beetje constant op tour. Op die singles is te horen dat ze langzamerhand hun palet nog verder uitbreiden, de high energy rock n roll van de eerdere platen is wat weggeebt en naast ‘70s rock sluipt er steeds meer Americana in de muziek. Het nieuwe album is dan ook met Ethan Johns opgenomen, in een studio ergens op het stormachtige platteland van Wales. Die naam deed bij mij geen belletje rinkelen, maar Ethan Johns is ook verantwoordelijk voor een aantal platen van onder meer Kings of Leon en Ryan Adams. Zeg maar gerust iemand die wel weet hoe je een Americana plaat moet opnemen.
Twin Peaks is een band die het liefst in clubs speelt en hebben de garagerock in z’n beenderen zitten. Het lijkt me dan ook volledig terecht dat ze voor een tweede keer in de zaal van VERA Groningen mogen spelen.
Het voorprogramma is ook de moeite waard: Chicago trio dat hoekige post-punk speelt met een new wave sausje. Doe Wire, Preoccupations en Omni in een blender, snufje midwestern kindness erdoor, even blenden en je hebt Deeper. Ontzettend leuke band en de moeite waard om even wat eerder naar VERA te komen lijkt me.
- Thomas