Inmiddels geen onbekende meer in Vera, de Doom mannen in Italië die voor de derde keer deze club op haar grondvesten zal laten trillen. Want met deze vette zware logge sound is dit ook wel letterlijk het geval. Voor menigeen oor strelend voor anderen een enorme bak tyfusherrie.

Oké, voor diegenen die het vinden alsof een engeltje in je oor poept, lees vooral verder.

Ufomammut is natuurlijk niet alleen die zware muur van geluid die je geen uitweg biedt, maar er is  zeker ergens ook wel een psychedelisch aspect in hun sound. Al meerdere malen de referenties Pink Floyd (oude, denk Ummagumma) of Hawkwind voorbij zien komen en ja die fifty shades of psychedelic herken ik wel. Al blijft het natuurlijk de dikke DOOM die de klok slaat bij deze mannen.

2013 waren zij hier voor het laatst en das toch al wel weer bijna 10 jaar geleden, dus weer hoog tijd voor wat beukwerk van het hardere soort.

De mannen hebben in de tussentijd uiteraard niet stilgezeten en helaas ook een bezettingswissel ondergaan doordat oudgediende Vita vorig jaar zijn drumstokjes erbij neergooide. Maar het mooie is dan weer dat nieuw bloed ook een injectie boost geeft om weer nieuw materiaal te schrijven/produceren etc., dus wij wachten met spanning af.

De band zit inmiddels alweer een beste tijd bij Neurot Recordings het label van Neurosis. De band waarbij het voor mij allemaal begon ooit in ’92 en ik het zware donkere omarmde alsof ik een goede vriend al jaren niet meer gezien had.

Neurosis blijft wat mij betreft de rode draad in het ontstaan van het Sludge/doom effect waar ook een Ufomammut zeker is door beïnvloedt en ook niet raar dat zij op dit label zitten.

Mijn eerste ervaring met deze band was ook als support Neurosis in de Effenaar te eindhoven in 2011 en was ook zeer benieuwd naar hun omdat meerderen mij tot in den treure vertelden hoe goed de mammoeten wel niet waren op Roadburn dat jaar met de uitvoering van hun album “Eve” (wat mij betreft nog steeds hun magnus opus!).

En ja als het woord zo hardnekkig valt dan zelf ook live ervaren me dunkt en dat smaakte naar meer, en dat kreeg ik. De zware gitaarmuur, de vage schreeuwerige ondergedompelde zang wat goed mixte en enorm knalde. Het “in your face” effect. Lekkah!

Vele optredens verder ben ik toch benieuwd hoe de band zeer gevormd heeft met een nieuw bandlid en een daarbij behorende pauze. Want ook als je al zo lang bestaat (meer dan 20 jaar) en grossiert in de Doom top is het ook moeilijk om origineel en verfrissend te blijven.

Vanavond gaan wij dit ervaren, maar alvorens dit gebeurd is er nog een support, en niet de minste. Het Noorse trio SÂVER met hun atmosferische sludge metal (ja ik verzin dit niet, what’s in a name) is wel een band die je als headliner graag wilt om de boel op te warmen.

De bruutheid in de muziek van de mannen is ook van een niveau dat ik denk: “ja daar houdt Casey wel van”. Maar hoe ga ik dat omschrijven?

Nou soms hoef je het wiel ook niet opnieuw uit te vinden en als de band zelf al een perfecte omschrijving van hun muziek op hun site schrijft die de emotie en gevoel goed weergeeft, waarom zou ik dan überhaupt een poging doen he?!

The idea of starting SÂVER was a consequence of ending something. In the beginning it was a good mix of loss, in a way, and the excitement of a blanc canvas. In hindsight, we shared a feeling of longing for an escape, getting away from the known, and immersing ourselves into something completely different… which is scary and exciting at the same time. It mirrors the band both in a literary sense, as well as the general mood during the writing process.

Poeh poeh das wel even een stukje zware kost wat de man (Ole Christian Helstad) daar uitspreekt en das ook de essentie van hun muziek. In een gevoelswereld meegesleurd worden en toch daarna met enigszins een glimlach de zaal uitlopen omdat je het je raakt waar het je moet raken.

Dat is eigenlijk de weg die het label Pelagic records met veel bands, meestal hoogstaand, bewandeld. De donkere zware emotie weer bespreekbaar maken door het om te zetten in muziek. Mooi toch! En SÂVER doet dat wel heel verdienstelijk, dus kom vooral op tijd is mijn advies.

Laatste wapenfeit is de split met Psychonaut. Mooie opwarmer voordat je naar Vera loopt, fietst, brommert, treint of gewoon met de automobiel.

Tot dan.

Case