Deze show gaat keihard uitverkopen, dus dit stukje moet puur beschouwd worden als een eerbetoon aan een geweldige band die zelf niet door leek te hebben hoe geliefd en invloedrijk ze nog altijd zijn. Ik heb het over Unwound. De band die in de gouden jaren ’90 vijf keer op ons podium stond, en klassiekers uitbracht als ‘The Future Of What’, ‘Unwound’, ‘Repetition’ en ‘Challenge For A Civilized Society’.

Unwound eindigde steevast hoog in de Vera Poll en had die zeker kunnen winnen als ze niet net in het hegemonietijdperk van The Jon Spencer Blues Explosion en Blonde Redhead hadden gezeten. Een beetje zoals Oranje op WK’s. De band bestond toen uit zanger/gitarist Justin Trosper, bassist Vern Rumsey en drummer Sara Lund. Geïnspireerd door bands als Sonic Youth, Fugazi, Black Flag, Melvins, Wipers en The Jesus Lizard begon dit middelbareschoolbandje rond Olympia steeds meer op te vallen met hun furieuze concerten.

Het verhaal gaat dat Matthew ‘Slim’ Moon, labelbaas van het onafhankelijke Kill Rock Stars – dat tot dan toe alleen spoken-word-platen uitbracht – na het zien van zo’n vroege show besloot Unwounds debuut ‘Fake Train’ uit te brengen. In de jaren die volgden groeide Unwound uit tot het vlaggenschip van Kill Rock Stars, waar ook o.a. Sleater-Kinney, Elliott Smith, The Decemberists en Bikini Kill bij zaten. Dit toffe label kwam in 2014 trouwens tot een abrupt einde toen Slim Moon (die al concerten van Nirvana boekte toen ze nog Skid Row heetten) van de ene op de andere dag de muziekindustrie vaarwel zei en predikant van een humanistische kerk werd.

Aan Unwound kwam in 2002 na bijna non-stop touren ook een tamelijk abrupt einde, al zagen intimi het al aankomen. Rumsey, die nog op Blonde Redheads meesterwerk ‘Fake Can Be Just As Good’ bas speelde, moest door zijn alcoholverslaving noodgedwongen stoppen, en Trosper en Lund besloten vervolgens de band op te heffen. De groep had inmiddels zeven platen uit, waarop gaandeweg ook synthesizers en saxofoon te horen waren en de post-hardcore aangevuld werd met noiserock, free-jazz en indierock.

Aan de reacties op dit afscheid kon je aflezen hoe invloedrijk Unwound eigenlijk was geworden. Kazu Makino van Blonde Redhead noemde ‘The Future Of What’ haar favoriete plaat aller tijden; Mogwai gaf aan enorm beïnvloed te zijn door hun werk; en Conrad Keely van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead zei dat ‘Fake Train’ zijn leven voorgoed had veranderd. Heel verschillende bands, allemaal schatplichtig aan Unwound.

Twintig jaar lang hoorden we weinig tot niets meer van deze geliefde band, behalve toen in 2020 het verdrietige nieuws kwam dat Rumsey was overleden. Twee jaar later maakten Trosper en Lund bekend weer te gaan optreden, met Jared Warren (ex-Melvins) en Scott Seckington als nieuwe bandleden. Alle shows bleken, niet in het minst tot verbazing van de band zelf, in no time uit te verkopen. En niet alleen de oude garde zoals ondergetekende, maar ook een heel nieuwe generatie kwam en masse opdagen. In 2023 deden ze Europa eenmalig aan voor een show op Primavera, ja en dan is het een klein stapje naar het echte VERA natuurlijk!

Tijdens het typen van dit epistel wentel ik mij weer in Unwounds heerlijke dissonante melodieën, boventonen, stuwende golvende bas, fijne stem, verrassende opbouw, en hard-zacht-overgangen van deze ongekroonde koningen van de jaren ’90. Het staat nog steeds als een huis. Op dit moment is er nog geen nieuwe plaat, maar wie weet komt er vanavond nog een gloednieuw liedje voorbij. Kom genieten, puur genieten…

En alsof dit allemaal nog niet genoeg is, komt er nóg een nineties legend mee! Niemand minder dan Chris Brokaw, die begin jaren ‘90 met Codeine bijna de Vera Poll won, en later ons met Come nog een paar maal op prachtige shows trakteerde. Die eerste keer met Come (in 1996) was pas mijn zesde concert in VERA ooit en maakte grote indruk op deze toen kersverse Veraan. Uit dat mooie jaar heb ik ook o.a. The Jesus Lizard, Shellac, Wipers, Melvins, Girls Against Boys en, jawel, Unwound op mijn concertlijst staan. Kon minder!

Over Chris Brokaw heb ik in 2018 al een eerbetoon geschreven, dat hier is terug te lezen. Het enige dat veranderd is, is dat de lijst met collaboraties nog langer is geworden. Come bestaat ook nog steeds. Kom op tijd voor deze andere held! Leve de jaren ’90! | T-Ice