Water DamageUSA
Repetitive and intense drone music
Als je op Google zoekt naar Water Damage is dit het eerste wat je krijgt;
“Water damage refers to the destruction or deterioration of property caused by water intrusion. This can range from minor issues like a leaky faucet to major problems like flooding. Water damage can lead to structural problems, mold growth, and even electrical hazards.”
Vond het wel een toepasselijke opening voor de band van hedenavond Water Damage die ik tot voor kort helemaal niet kende, maar onder andere door de hulp van twee lieve vrienden redelijk aan kennis heb opgedaan over dit Drone collectief uit Texas, Austin.
Zij hebben de band op het gerenommeerde festival Le Guess Who ? (2024) 2x live mogen aanschouwen en dat was wel een ervaring ansich wisten beiden te vertellen. Nogal!!!
De band, bestaand uit leden van onder andere Swans, Spray Paint, Black Eyes, bedient zich van herhaling en minimale variatie, oftewel “Maximal Repetition Minimal Deviatation” zoals ze het zelf benoemen. En na het beluisteren van hun album “In E” ,(op repeat repeat repeat inmiddels...), zou ik er zelf ook geen betere benaming voor kunnen bedenken.
Wat trouwens ook leuk is om te weten voor de muziekkenners/liefhebbers, de titel “In E” is trouwens een knipoog naar de titel “In C” van Terry Riley uit 1968 waar minimalisme ook hoog in het vaandel stond. Needless to say dat ik Terry Riley zeer hoog heb zitten en misschien ook een beluistering waard voordat je naar de wereld van Water Damage vertrekt.
Enfin, Water Damage dus. De 4 nummers op “In E” tikken allemaal wel de 20 minuten grens aan en hoewel het muzikaal enigszins verschilt van Michael Gira's Swans zijn er zeker parallellen te ontdekken. Het uitbouwen van een idee in een nummer en dat gewoon zo lang mogelijk uit laten sudderen, zonder er niet al teveel aan te veranderen en toch dat het niet verveeld maar (juist het tegendeel) je meeneemt in hun wereld.
En doen zij prachtig, ook duidelijk te horen op het inmiddels verschenen album “Live At Le Guess Who ?” waar je dik 40 minuten (één nummer!) wordt ondergedompeld in de herhaling en minimale variatie van Water Damage. En dat was nogal een ritueel op zich getuige de vrienden die hierbij waren.
Een muzikale meditatie wil ik natuurlijk niet missen en dit kon wel es zo'n juweeltje in de dop zijn die je gewoon niet wilt missen. Dus ik laat jullie achter met een sublieme omschrijving van de band die ik zelf niet beter kon verzinnen.
Water damage don’t play songs. They invoke states. It’s not rock and roll, it’s ritual repetition therapy, like if Glenn Branca got stuck in a feedback loop with La Monte Young and they both forgot what year it was—Texas 2025 or Berlin 1972 or maybe just eternity’s parking lot. This isn’t music for driving—unless you’re driving into the sun with your eyes rolled back and the gas pedal held down with a cinderblock of intent.
Briljant gezegd!
Case.