Eurosonic is weer achter de rug. Altijd een mooi spektakel, ook al vond ik het ditmaal niet zo gedenkwaardig als eerdere edities. Kan ook omdat ik net in de verkeerde zaal stond natuurlijk, terwijl er in negenentwintig andere zalen iets tofs speelde. Toch hoorde ik van meer bandjesjagers dat ze weinig groot wild geschoten hadden. Wel veel goedbedoelend klein grut, dat de middelmaat helaas maar zelden oversteeg. Weinig originaliteit en pakkende songs, laat staan kippenvelmomenten. We zijn ook wel verwend natuurlijk, met een club als Vera (hoewel we hier deelden in de malaise).

Bijna elk jaar heb je echter wel één of meer bands van Eurosonic die je graag nog eens op je gemak tijdens een clubtour terug zou willen zien. Van het festival van 2010 was mij een jonge Schotse band bijgebleven, luisterend naar de opvallende naam We Were Promised Jetpacks. Deze vier jongens uit Edinburgh speelden boven in Huis de Beurs en deden dat bovengemiddeld goed. Hier hoorden we wél pakkende songs! Originaliteit is altijd een lastige in deze tijden van overkill, maar We Were Promised Jetpacks had en heeft wel degelijk een eigen signatuur. Kippenvel had ik toen nog niet, maar daar zou vanavond wel eens verandering in kunnen komen.

Twee jaar geleden hadden ze net hun prettig in het gehoor liggend debuut ‘These Four Walls’ uit en kwamen ze volgens mij voor het eerst op het vaste continent spelen. Daarna verscheen de EP ‘The Last Place You’ll Look’. Sinds kort is daar opvolger ‘In The Pit Of The Stomach’, waarop de band reuzenstappen heeft gezet. De plaat, onverklaarbaar over het hoofd gezien door veel media, staat bol van de spanning en heeft bij vlagen iets ongrijpbaars. De media die dit mooie werk wel recenseerden, kwamen vrij unaniem tot hoge cijfers.

Veel lof werd vanaf het begin toegezwaaid vanuit de VS, waar de band tours deed met Jimmy Eat World, Bear Hands, Bad Veins en The Lonely Forest. In april staan ze twee keer op het coole festival Coachella in Indio, Californië (daar waar At The Drive-In en Refused gaan reïncarneren, maar dit terzijde). Ook deelden ze in Groot-Brittannië vaak het podium met hun labelgenoten, inspiratiebronnen en mede-Schotten The Twilight Sad en Frightened Rabbit. Stuk voor stuk fijne indierockbands, met veel gevoel voor sfeer en melodie. Zanger Adam Thompson voegt daarbij net dat beetje extra toe. Hij heeft een stem als een klok, die me altijd wat doet denken aan Damien Jurado wanneer die vol zingt. Luister hun plaatwerk en ik weet zeker dat je benieuwd wordt naar hun show hier in Vera. Gezellig, zonder al die drukte van Eurosonic. En: geen polsbandje nodig!

T-Ice