Voordat je een plaat van White Hills goed en wel hebt kunnen absorberen, komt de band alweer met iets nieuws op de proppen. Zo heb ik bijvoorbeeld hun vorig jaar verschenen 'H-p1' nog niet grijs gekregen, toch liggen er in de tussentijd alweer vier nieuwe releases in de schappen van de betere platenboer. Waaronder een registratie van hun concert op Roadburn, in 2011. Op het moment van schrijven is 'Frying on this Rock' de meest recente LP. Het is in een relatief korte tijd de derde plaat die bij het altijd interessante, inmiddels 20 jaar oude Thrill Jockey (o.a. Tortoise, The Sea and Cake, maar ook Wooden Shjips) is verschenen. Maar dat is een beetje een bijzaak. Sinds het debuut 'They've Got Blood Like We've Got Blood' (2005) hebben ze hun halve meter hoge stapel LP's, EP's, 7-inches en splits – mocht ik niets over het hoofd hebben gezien, 23 in totaal – bij verschillende (kleine) labels uitgebracht.

De band komt uit New York en doet op een bevlogen manier dat wat ze zelf het gaafst vinden. Hun eigen omschrijving, Fuzzed Out Motorik Spacerock, dekt de lading. Ze maken immers dezelfde enerverende, psychedelische sound als waar Hawkwind – jaar in, jaar uit – mee voor de dag kwam. Maar White Hills heeft meer kanten. Bijvoorbeeld de krautrockende kant, a la Can en een dronende soundscapes-kant zoals, iets moderner, Barn Owl dat heeft. Ook staan ze niet ver van hun bijna-naamgenoten Black Mountain, zoals die band meermalen op hun plaat met de haaienhoes, Wilderness Heart (2010), klonk.

Hoewel de band onlangs samen met het 'bekende' Sleepy Sun door Canada en de Verenigde Staten trok, dook het duo Dave W. (gitaar) en Ego Sensation (bass) al meerdere keren in de diepste, maar ook meest spannende regionen van de New Yorkse underground. Zo speelden ze op hun 'White Hills' (2010) samen met Kid Million, beter bekend als drummer van de progressieve en kleurrijke band Oneida. En zaten ze voor hun meest recente werk met plaatopnemer Martin Bisi in de BC Studios in Brooklyn, de man die eerder met bands als Sonic Youth, Swans en Boredoms achter de knoppen zat. Dit soort uitstapjes maakt de band net iets scherper en iets boeiender, dan gelijkgestemde bands.

Roadburn-gangers weten hoe laat het is. Andere rockers moeten zich beslist laten onderdompelen in dat wat deze psychedelische kosmonauten het beste kunnen: vette spacerock maken. Kom dus maar gewoon.

- Niek

Volledig artikel bij release Vera Krant.