In 1994, het jaar dat Kurt Cobain zelfmoord pleegde en Pearl Jam zijn laatste echt mooie album maakte, was ik dertien jaar oud. Beide bands verzorgden de soundtrack van mijn puberjaren. Pas op iets latere leeftijd leerde ik andere bandjes kennen uit die tijd, de bandjes waar ik nu nog steeds met veel plezier naar luister. Sonic Youth, Dinosaur Jr., Built to Spill en Pavement. Dat soort werk. En ik ben niet de enige die ze pas later oppikte. Neem nu Yuck. De bandleden lagen zo ongeveer in de luiers toen J. en Lou aan het ruziën waren en ze keken naar Sesamstraat toen ‘Crooked Rain, Crooked Rain’ uitkwam.

Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te horen dat ze door die bovenstaande bandjes zijn beïnvloed. Yuck speelt frisse popliedjes, maar dan hard en met veel gitaar. Licht dwars en schurend, maar met het pophart op de juiste plaats. Garagegrungeindierockshoegazenoise las ik ergens. Daar zitten alle termen wel zo ongeveer in, zou je zeggen. Hun optreden op Eurosonic, alweer drie jaar geleden, smaakte naar meer en dat maakten ze waar met hun eerste album. Die titelloze plaat stond vol met lekker pittige liedjes, waar gitaarmuren en catchy popmelodieën samenkwamen.

Afgelopen najaar kwam het tweede album uit, zonder zanger en gitarist Daniel Blumberg, die halverwege 2013 besloot om uit de band te stappen en wat anders te gaan doen. Daniel bleek zijn harde gitaar te hebben meegenomen en de overgebleven bandleden kozen voor de echte pop. Inclusief glasheldere productie en de focus op de melodie. Toch is de insteek behoorlijk hetzelfde. Yuck maakt dromerige gitaarliedjes, met de blik op de jaren negentig.

Wat ze overigens minder jaren negentig maakt, is de uitgekiende manier waarop ze zichzelf neerzetten. Het gros van hun muziek bieden ze via hun website gratis of voor een habbekrats aan, ze bloggen zich een ongeluk en ook op Facebook en Twitter zijn ze enorm actief. Die ninetiessound combineren ze dus met een bijzonder handig gebruik van de social media. En als ze dat ze tot iets maakt is het wel tot een band van nu.

Bart

Support Avery Plains is een zeskoppig muziekgezelschap uit Groningen met veel tekenstrijdigheden. Ze zijn een meeslepende band dat even melodieuze als dynamische gitaargeorienteerde noiserock maakt, wat onvermijdelijk lijkt met vier gitaristen aan boord. Soms treden ze op met blazers en extra orgels maar soms ook niet. Avery Plains is een veelkoppig monster dat zich af en toe poeslief voordoet en dan weer vuur spuwt. Debuutsingle The Gloomy Ones/Lost My Sight To A Spider werd uitgebracht op Subroutine Records en een debuutplaat wordt medio mei verwacht!