M’n eerste letter voor de Vera Krant tikte ik in 1988. Concertstukken, de rubriek Hartkramp (bij het gelijknamige radioprogramma), en de laatste vijf jaar Bonus Footage, over pop in beeld. Maar de laatste letter van dit stuk is tevens de laatste letter die er getypt gaat worden. Ik stop.

Stoppen met Bonus Footage is ook stoppen met het medewerkerschap. Vera werd in een kwart eeuw een belangrijke factor in mijn leven. Een plek waar ik mezelf ontwikkelde (hopelijk de goede kant op), waar ik vriendschappen sloot (hopelijk geen vijanden), en waar ik natuurlijk een heleboel mooie muziek ontdekte (ook rommel, zeker weten). Allemaal belangrijke zaken in het leven van uw scribent. Dus zo’n afscheid doet
wel wat met me.

Mensen veranderen, of worden op z’n minst ouder. Ook een club ontwikkelt zich. Vera anno 2013 is niet het Vera van 1993 of 2003. Als dan ook de tijden en de wereld veranderen kan het maar zo zijn dat je thuis op de bank zit, wat tv kijkt, een blik op je Twitter-timeline werpt, daar de blueshardrock van Navarone op het programma ziet staan. aan het denken gezet wordt, en beseft dat het goed is om een lastige knoop eindelijk eens door te hakken.

Ik twijfelde al even over mij en Vera. Dat Navarone werd het breekpunt. Los van eventueel goed of slecht, mooi of niet mooi: voor mijn gevoel gewoon geen Vera-band. En niet de eerste waar ik dat gevoel bij kreeg. Eerder heb ik op deze plek kritische noten gekraakt. Het muzikale aanbod van Vera in de nieuwe eeuw spreekt mij weinig aan. De stortgolf aan Nederlandse bands, de oudjes die voor de zoveelste keer in Vera staan; ze drukken de nieuwe en spannende muziek behoorlijk weg. En staat er wat fris en fruitigs, dan is de zaal on-Veraans leeg, Er zit weinig leven in de brouwerij. Voor mij dan toch. Ik ben niet getrouwd, maar het is volgens mij het verhaal van dat goede huwelijk, waarin mensen die van elkaar houden toch uit elkaar groeien. We blijven elkaar wel zien hoor, Vera en ik, want er is nog genoeg om van te houden. Laat dat duidelijk zijn.

DJPaul

‘Verzachtende omstandigheden’ zijn er zeker in m’n kritiek op het aanbod. Het web heeft de popwereld behoorlijk op de kop gezet. Bakens werden verzet. Oude systemen en mechanismen konden aan de kant. Het was en is zoeken naar nieuwe wegen in de r’n’r-jungle. naar een nieuw soort onafhankelijkheid, naar een nieuwe identiteit wellicht zelfs. Volgens mij is mijn kritiek binnen Vera altijd als iets positiefs opgevat. Mijn schrijven heeft in ieder geval altijd een positieve intentie gehad en heeft willen bijdragen aan de eigenwijze smoel van Vera. Dit laatste stuk is daar geen uitzondering op.

De technologische stap voorwaarts heeft voorlopig vooral retromania in de hand gewerkt. Ook in Vera. Ik hoop dat de blik meer richting toekomst gaat omdat ik geloof dat een spanningsveld van het herkenbare én het onverwachte hetgeen is waar een club als Vera het best op gedijt. Met die stichtelijke woorden, en met een “bedankt en succes!” aan you know who, tik ik nu mijn laatste letter.