Toegegeven, de voorbeelden van interessant, maar traag postrockende en fijn dronende bands bands zijn legio, maar sinds enkele jaren springen de platen van Barn Owl behoorlijk in het oog. Barn Owl is een duo dat vanuit San Francisco werkt aan onheilspellende ambient en naar metal riekende dronerock. En op dit moment trekken ze de aandacht met hun onlangs verschenen langspeler 'Lost in the Glare', die de kort geleden, maar eveneens indrukwekkende EP 'Shadowland' opvolgt.

 

'Lost in the Glare' is een boeiende schakering van uitgerekte soundscapes, waarin de gitaren de wetten van de electriciteit tarten, 'melodieus' en huilend tekeer gaan. Hierbij is er steeds een grommende laag aanwezig; dichtbij de grond. Deze laag draagt zorg voor de stabiele basis. Barn Owl maakt sporadisch gebruik van ritme en alles wat ze doen gaat heerlijk traag. De mannen achter Barn Owl, Evan Carminiti en Jon Porras, verkennen met veel geduld de doorgaans verlaten klanklandschappen waarin eerder bands als Tarentel of Bowery Electric hebben gewandeld. Maar de heren doen dit zonder kaart of kompas. En net op het moment dat het richtingloos wordt, zet de gitaar kracht bij en trekt het naar een andere hoek, zoals ze dat bijvoorbeeld in 'The Darkest Night Since 1683' doen. Hierbij verbergen ze nergens hun andere grote voorbeelden - een kleine greep: Earth, Ennio Morricone en SunnO))). Barn Owl is daarentegen eigenzinnig en eigen genoeg om ook die invloed naar hun hand te zetten en te verwerken in bijkans meditatief, psychedelische composities, waar de schoonheid vanaf druipt. Luister maar eens naar het meest 'vriendelijke' nummer 'Temple of the Winds'. Ook dat maakt 'Lost in the Glare' prachtig.