Foto: Peer

Met de schoenen op het bordeauxrode tapijt bekeek de band in de hal de wand met gouden en platina platen en foto’s van artiesten die interessant probeerden te kijken. Er hingen ook groepsportretten met internationale beroemdheden. Afgaande op hun welwillende maar geforceerde glimlach, was het wel duidelijk wie het initiatief voor die snapshots had genomen.

‘Hé cool, check deze!’ zei Daniël. ‘Die Robert is echt geen kleine jongen.’ Sjors negeerde hem en liep naar een marmeren zuiltje met daarop een gouden beeldje. Hij klopte op het marmer dat toch geen marmer bleek te zijn en bekeek het gegraveerde plaatje: Best Video Clip 2001.

‘Hééé! Guys!...welkom!’ Een gezette veertiger liep ze tegemoet met een mok dampende koffie. Het was de man die breed lachend op alle groepsfoto’s stond, toen zijn haargrens nog niet werd bedreigd. Robert Jensen, de producer en eigenaar van Crystal Clear. Het staartje droeg hij nog wel. Jensen sloeg Michiel op de schouder (‘hé gozer, alles kits?’), gaf Daniël een slaphand op schouderhoogte, gevolgd door een omhelzing. ‘Hé gast, goed je te zien.’

‘Jullie hebben onze wall of fame al bekeken. Misschien dat jullie daar ook nog ‘ns op komen.’

‘Hé Robert, dat is toch Matthew Bellamy?’ vroeg Daniël. ‘Waar heb je die ontmoet?’

‘Op een muziekbeurs in Londen. Maar eigenlijk wilde ik vooral hèm ontmoeten. Hij wees naar een kruising tussen Ed Kowalczyk en een jongere versie van die biljartbalkale captain uit Star Trek The Next Generation. ‘Dat is David Bottrill, een producer.’

Hij stak Vincent en Sjors ook zijn mollige hand toe.

‘Maken jullie hier ook videoclips?’ vroeg Sjors, het beeldje terugzettend op de sokkel.

‘Nee, wij zijn echte soundwizzards bij Crystal Clear. Hoezo?’

‘O, zomaar.’

‘Een jongen met ambitie hè? Dat zie ik graag. Maar laten we eerst de basis leggen: de single die de nieuwe indie-sensatie DaMi gaat katapulteren.’

‘We gaan toch wel twee liedjes opnemen?’ vroeg Sjors.

‘Voor het B-kantje, bedoel je? Haha, dat hoeft tegenwoordig niet meer joh. Nee hoor, geintje. Maar dit is zeker de eerste keer dat je in een high end studio bent?’

Sjors knikte. Gedweeër dan zijn bedoeling was.

‘Vergis je niet: er gaat veel tijd in één song zitten, maar dan heb je ook súper quality. Pure ear candy! Een geluid waar je niet eens van had durven dromen. Maar genoeg gepraat. Kom, ik laat jullie de studio zien.’

Ze gingen door een deur met daarboven een rode lamp. Vincent las de sticker op de zware deur Good…Better…Best…Studio Crystal Clear

Ze betraden een hoge ruimte.

‘Zóóó….VET!’ jubelde Daniël.

‘En dit is de magic room,’ begon Jensen. ‘Het is gedaan door een Brits akoestisch bureau, die al heel wat befaamde studio’s onder handen heeft genomen. Het is ruim vijf meter hoog zodat je geen last hebt van reflecties of faseproblemen. En je krijgt je de energieke totaalsound waar vooral die doofstomme radio-dj’s in Hilversum als een blok voor vallen – maar dat laatste heb ik niet gezegd hè.’

(wordt vervolgd)