De eerste twee platen van Disappears zijn al behoorlijk de moeite waard, maar de plaat waar ze dit jaar mee gekomen zijn steekt er toch wel met kop en schouders bovenuit. Met Pre Language spelen ze zichzelf in de kijker van een groter publiek. Of dat ligt aan hun nieuwe drummer in de gedaante van Sonic Youth’s Steve Shelly laten we lekker in het midden, al geeft de band in een interview op onze blog aan er geen problemen mee te hebben ‘de band met…’ genoemd te worden.

 

Pre Language kun je gerust ergens in de buurt van je noise, shoegaze en postpunkplaten plaatsen. Het is een hypnotiserende plaat, al in de eerste minuut zet Disappears daar de toon voor met een dreinend krautrock ritme. Het geheel is strakker en wat minder lo-fi dan de voorgangers, iets dat gelukkig niet ten koste gaat van het gruizige en onheilspellende geluid dat zo kenmerkend is voor deze band. Op Pre Language is echter ook ruimte voor heldere gitaarriffs en melodieën. Zanger Brian Case sneert daar lekker overheen met zijn schreeuwerige postpunkstem. En dat maakt het een heerlijk spannende, broeierige plaat die ervoor zorgt dat Disappears niet alleen live maar ook via je huiskamerspeakers een enorme overtuigingskracht heeft. Dit is een band waar we hopelijk nog veel van gaan horen!

New Yorkse duizendpoten The Men hebben (nu al) een nieuw album uit. En dat deze jongens werkelijk van alle markten thuis zijn, bewijzen ze met deze opvolger van het briljante Leave Home. Van een post hardcore punk geluid op vinyl, naar een Husker Du achtige vertoning op het podium, naar een ijzersterke rocknroll plaat.

Open Your Heart overdondert wederom. De plaat knalt gelijk vet binnen met turn it around, een dijk van een song, vuige, gierende gitaren die wild om zich heen soleren en een knallende opbouw met een sterke op The Who leest geschoolde melodie. Animal is vervolgens een overrompelende punksong met heerlijk duellerende vocalen en een dravende melodie. Maar dan begint het pas echt, want The Men zijn niet voor een gat te vangen.Op het ambitieuze tweeluik countrysong en oscillation hoor je pas echt uit welk hout deze Brooklyners zijn gesneden, en wel die van het gitaarvirtuoze hout. Zij die de kunst van het gitaarspelen beheersen. Beheerst en ingetogen psychedelische riffjes spinnen en meesterlijk stelen van The Buzzcocks, The Replacements en No Age. De plaat is eigenlijk een lovesong, een verliefd moment., een ode aan vier decennia punkmuziek in al haar facetten. Please don’t go away is een hartenbreker van een nummer, met heerlijk sleurende gitaar, New Yorkse shoegaze en een beetje krautrock. Met het ingetogen gespeelde en bijna fluisterend gezongen math-rockende afsluiter ex-dreams is wederom een sublieme plaat afgeleverd.