Doodsreutels
Argument then war
Auteur: Wokkel
Anno 2017 word ik wakker in de film “the planet of the apes” Amerika wordt geregeerd door een enorme Orang-oetan. Helaas zijn het veelal zij die hem verdedigen, dezelfden die scanderen dat de Islamitische landen achter blijven in de tijd, of een achterlijk geloof aanhangen, wat in extremis wel lijkt te kloppen als je enkel naar de horrorverhalen luistert die je door de media worden voorgeschoteld.
Nu dit hype is, mogen we onze eigen inteelt zwartekousenchristen even naar de achtergrond verdringen. Want ook de extremistische Westerse geloofswaanzinnige probeert je van je vrijheid probeert te beroven en ziet de vrouw nu ook niet bepaalt voor vol aan om over de acceptatie van homo's nog maar te zijgen. Deze mensen scharen zich nu achter een tiran en verbannen de vrouwenrechten, mensenrechten, vrijheid van religie, naar de middeleeuwen. Het lijkt slechts een kwestie van tijd voor Trump zijn, goede smaak zal proberen door te drukken en de subsidiëring van de entartete kunst aan banden zal leggen en de cultuur zal vertrappen. En in de opmars naar Amerika for USA, de klimaatverandering maar even in de wacht te zetten zodat de industrie elkaar de longen weer kan vol blazen. Het is te hopen dat het vrouwe Justitia en miss Liberty gezusterlijk overeind kunnen blijven, en stormvloed keren. Want in de hoogste kring is het de blanke oude man die regeert. Fundamentalistische Christenen, anti LHBT, pro-life, proberen het land groot te maken vanuit een fatsoensnorm gebaseerd op de blanke bijbel.
Dat mensen de straten bezetten en een tegengeluid laten horen is een strohalm, en laat de strijdvaardigheid zien van mensen die geen genoegen nemen met eigen portemonnee eerst.
Kreator is in Europa altijd een kracht waar op te bouwen is. Met een duister randje durft de band altijd wel tegen de massa in te gaan. Met militante refreinen die uitnodigen tot meeschreeuwen, en zeer pakkend agressief riffwerk. Op hun veertiende studio plaat “Gods Of Violence” laat men de Kreator sound die we kennen van bijvoorbeeld “Extreme Aggression” pure korte opgevoerde thrash riffs samenvloeien met af en toe een momentje van harmonie en melodie in de gitaren. De rest van de riffs komt daardoor harder en directer binnen. Maar als men het over de melodieuze boeg gooit is het ook gewoon allemaal dik voor elkaar. Luister maar een naar de logge headbanger “Satan is Real” en met de aap aan het roer van de wereld, is dit nummer ineens verworden tot een protestsong voor de nieuwe tijd.
Net Als “Gods Of Violence”geïnspireerd is op de Griekse Mythologie en die lijn eigenlijk onveranderd door de eeuwen gevolgd kan worden. Zo ook zijn er de Mannen aan de macht die komen en gaan, herinner je je President van de koude oorlog; Reagan? President van oorlog; Bush? En nu President van handel; Trump.
Nu gaan we in Europa ook richting populisme (oh ja dit mag je zowel van links naar rechts als visa versa lezen) , omdat zij simpele antwoorden lijken te bieden op complexe problemen. En onze media die maar al te graag op problemen inzoomt en ze groter en complexer maakt en anders wel nieuw in het leven roept, waardoor ze gek genoeg juist de populisten in de kaart spelen. Door zaken complexer voor te stellen raken mensen het spoor en het vertrouwen in de politiek helemaal bijster en is diegene die het hardst schreeuw, hij die de waarheid preekt.
Politiek heeft nog nooit verlichting gebracht en ondanks dat er mooie beloftes worden gedaan lijkt het er op dat je alleen je eigen leven zin kunt geven en het van degene vlak naast je een stukje mooier kunt kleuren. Laat de rest maar vechten, daar doe je niets aan (of doe er iets aan..) Oftewel ik moet er nog een paar stemwijzers op los laten, maar hoe meer ik de mensheid leer kennen hoe meer ik nijg naar lijst 666 de partij van het beest.
SŔD is een Sloveense band die met hun plaat “Smrtisel” een donker stuk puurheid neergooit. Een rauwe raspende strot die afwisselend teksten in Sloveens en Engels uitspuugt. De basis is eenvoudig en luistert heerlijk weg en er heerst een algeheel gevoel van misantropie en nihilisme. De bijna knullige gitaarmelodietjes die er als opvulling overheen worden gezet, verwarren en laten een totaal minachting naar de luisteraar horen. Iets wat even later middels de GG Alin cover “I Kill Everthing I Fuck” nog duidelijker wordt. De muziek dreunt voort met veel mid tempo stukken die doen denken aan de nieuwe Taake maar ook MGLA. Ongecompliceerde niet op snelheid gerichte black metal zoals ik die graag hoor. Met een duister en rauw geluid dat rock en punk ademt. Muziek is nu nodig! Muziek geeft de tijd weer en geeft kracht aan eenieder die de moed heeft zich uit te spreken.
Wokkel