Morbus Chron heeft hun album Sweven als titel meegegeven dat droom of visie betekent. Dit concept wordt krachtige door de nummers aan elkaar te verbinden. De esoterische stukken waarmee dit gedaan wordt doet denken aan intro materiaal zoals geschreven door Chuck Suldiner in het nummer "Lack of Comprehension" maar zouden evenwel op King Crimsons red hebben kunnen staan. Het is slechts het op het verkeerde been zetten van de luisteraar.

Op geheel eigen wijze worden invloeden als Autopsy death metal verweven.  Zonder alles dicht te metselen en vol te slaan. Morbus Chron laat ruimte door subtielere uitgestrektere stukken bestaan naast sompige Death metal. Soms lijkt het door de psychedelische invloeden een lijntje met Enslaved in te ontstaan.

Deze Zweden houden derhalve de traditie van interessante death metal in ere en laten horen dat er ook ruimte is voor het experiment zonder aan doodsheid, lompheid of smerigheid in te boeten.

Als de zang vanuit de duisternis van de mix op je af wordt gevuurd is het duidelijk dat ook daar afwisseling in zit en dat geld voor de hele plaat dynamiek lijkt hetgeen waar ze zich van de geboorte van een nummer tot de uiteindelijke mastering van bewust zijn geweest. Daardoor is "Sweven"  een groeiplaat maar catchy tegelijk. Een plaat die vaak zijn rondjes zal maken.

The Wounded Kings slepen je op Consolamentum mee in de wereld van zwarte magie, muffe ruines van kastelen en kerken bij kaarslicht en cirkelende schaduwen op de muren van de raven daarboven daarachter de begraafplaatsen met eeuwig laaghangende mist. Met bands als Jex Thoth, Blood Ceremony, Purson etc. lopen we weer het risico overspoelt te worden met matigheid maar als er bands blijven herrijzen als TWK kan met het me niet schelen of ik het al wel eens eerder heb gehoord of niet. ze leggen op deze plaat als op de voorgangers aardig wat gewicht in de weegschaal en het is de combinatie van de bezweringen van zangeres Sharie Neyland en de logge doomsound van de band die Black Sabbath en Coven bij elkaar doen komen. Zo dreigend als de grijze regenlucht die over de Engelse landschappen trekt zo dreigend komt Consolamentum over je heen grijp je en laat je pas weer los bij de laatste wegstervende toon. Een monument van een plaat.

En ik blijf er even in hangen, de doom want ook Eye Of Solitude brengt met Act III een indrukwekkend stuk drama en misère. In grote lijnen past de band onder de noemer Funeral doom, dus met ultra trage en alleen de diepste tonen en zang. Eye Of Solitude ontstijgt echter het genre door zich te bedienden van subtiele piano stukken met daarover voorgedragen tekst. Stukken viool die koud door het bot snijden en vervolgens trekt men alle registers open en ontstaat weer een vlammenzee van prachtig dragende muziek met harmonieuze gitaren  en een opborrelende zang die diep zijn ellende spuuwt. Vervelen doet deze plaat in tegenstelling tot de minder intelligente funeral bands nooit daarvoor is er te goed nagedacht over de composities. Het betekend echter wel dat je de tijd moet nemen om hiervoor te gaan zitten en luisteren.

- Wokkel