Foto: ©Rutger Hocks

Wat kan vrijwilliger zijn in VERA toch mooi zijn. Om negen uur begon de avond met Arsenic & Old Lace, een prachtige filmklassieker uit 1944 en om half twaalf stond ik met bloedende oren in de kelderbar. Het was een gedwongen cultuur mash-up, maar het gaf wel mooi aan hoe divers en rijk de club kan zijn. De band, Ampline, komt uit de VS en het valt me elke keer weer op hoe belachelijk beleefd die yanks zijn. De deur openhouden is voor hun al een reden om je hardop te bedanken. Laat staan het tillen van een versterker. Een verademing vergelijken bij de Amsterdamse kapsonesbandjes die dan ook nog eens een keer niet verder komen dan wat kotserige pop uit te spugen. Ampline was behalve aardig, ook verschrikkelijk hard. Nee. HARD! De collega's van de Zienema stonden dan ook bibberend van het oorterrorisme buiten te genieten van de band, aangezien Ampline ook in de Oosterstraat nog prima te horen was. De band was echter naast hard ook erg melodieus. Misschien wel omdat je met twee honderd watt versterkers nog alle subtiele elementen van de gitaar boven al het andere geweld kunt horen. Fantastische rocknummers zonder al te veel poespas. Erg mooi! 70 jaar scheidden de film en het optreden. VERA was een tijdloos bastion tegen het populaire cultuurbarbarisme deze avond. Hoeveel corrupte ambtenaren, politici en nitwits(waarvan we helaas wel afhankelijk zijn)er ook rondlopen, dit soort avonden straalt er licht uit onze donkere club. |REMY