We konden Bloodshot Bill nog last-minute boeken en gelukkig stond de kelderbar bij aanvang tamelijk vol. Bloodshot Bill is met recht een cultfiguur te noemen, het is een one-man band, maar zoals Elpee zegt, het type dat vijf bandleden in één is. In ieder geval wat betreft personage. Hij put uit een rijke traditie van rockabilly en rock ’n roll zoals dat met name in de jaren ’50 gemaakt werd. Denk aan de wildheid van Jerry Lee Lewis of Little Richard maar dan viezer. Ja, echt heel vies. Mocht een forensisch rechercheur op ons drumkleed naar DNA willen zoeken dan gaat hij heel veel van Bloodshot Bill’s kwijl tegenkomen. De uithalen brengen zoveel speeksel naar boven dat ie tijdens de nummers bierglazen kan vullen met de roggels die hij op het arme IKEA-kleedje spuugde.
Deze man lijkt uit die wereld gegoten te zijn; Van kapsel tot kleding en levenshouding, alles ademt liefde voor een specifieke soort trailer trash rock ’n roll uit. De beste man gaat als een bezetene tekeer op enkele klassiekers en daarnaast nog wat eigen materiaal en zet de luisteraar/bewonderaar in een wereld van trash en brandende liefde. Bloodshot wist bij deze show zelfs nog wat meisjes vooraan te krijgen waarvan ik twijfelde of ze hun ondergoed nog naar hem gingen gooien. Het is niet dat je naar een bepaalde periode terugkijkt, maar alsof je er even midden in zit. Een fenomeen zoals je ze maar weinig ziet.