Calvin Johnson, ik moet bekennen dat ik voor vanavond alleen de American football-speler kende. Onder begeleiding van Willem Kolvoort, de man achter 'Where the candybeetle dwells, werden er 5 shows in Nederland gespeeld. Op Halloween was onze geliefde kelderbar aan de beurt. Het contrast tussen een behoorlijk aantal verklede mensen in de binnenstad en de simpelheid van het optreden in Vera kon niet veel groter zijn.Geen versterkers, geen microfoon. Alleen een artiest in zijn ruitjesoverhemd met een akoestische gitaar om de nek, gezegend met een diepe, zware stem. Voor aanvang alvast een aantal a4-tjes gemaakt met het verzoek geen uitvoerige gesprekken in de kelder te voeren.

Het begin was voor mij behoorlijk onwennig en ook niet erg goed, het gitaarspel slordig en Calvin leek niet volledig in zijn element. Na zo'n 20 minuten maar een rondje door het pand lopen, nog niet geboeid door de muziek. Een biertje halen bij de zaalbar, hier en daar een praatje maken. En dan is het weer tijd om richting kelder te lopen. Ineens is er amper plek meer beneden en wordt het achteraan sluiten net van de trap af. Vlak voor me een paar bekende gezichten, het is de band die over een half uur in de zaal gaat spelen, Mike Krol. Hun eigen soundcheck zo snel mogelijk gedaan, zodat ze in de kelder kunnen luisteren.Calvin is net begonnen aan een verhaal over Olympia en lijkt meer ontspannen dan zopas, verhalen over alles en niets, hij heeft de lachers op zijn hand. Dit is best leuk eigenlijk. Het is duidelijk dat er alleen maar liefhebbers in de kelder zijn, want die stilteverzoeken aan de muur waren nergens voor nodig.

Na de show een praatje met wat mensen maken en daarna snel naar de zaal, om voor bij het podium een heerlijk feest te vieren met Mike Krol, in hun foute politie-pakjes. Het lijkt wel Halloween.