Downstage Terugblik
James and the Ultrasounds
Auteur: Jan Anco Zuidhof
Fotograaf: Bob de Vries
Tering, wat een kater heb ik als ik uit bed kom. Godzijdank is het mijn dag om iets langer te mogen blijven liggen, hoewel het gegiechel en gegil uit de kamer me toch te hard binnen komt deze keer. Als ik uit bed stap ruik ik aan mijn kleren; gatver, toch te lang in dat rookhok staan kletsen. Even denken, we hoefden geen ontbijt regelen want de band bleef slapen bij Robert, dat scheelt. Sleutels van de kelder hangen ook niet meer aan mijn broek dus die zal ik ook wel afgegeven hebben. Wel met mijn dronken kop beloofd dat ik een stukje zou schrijven. Waarom heb ik dat gezegd?Verder dan zompige moeras delta blues 'ziel aan de duivel verkochte' rock'n roll kom ik toch niet en dan was het niet eens echt rock'n roll, maar meer een country/blues mix.
Ach fuck, alsof iemand dit stukje leest en tegen mij zal zeggen dat het niet klopt. Wel, in mijn lange Downstageloopbaan, voor het eerst een band die bijna anderhalf uur speelde en eens niet van die stomme postrock maakt. Er was aan het begin behoorlijk wat publiek wat halverwege de set wegliep (ik denk om naar boven te lopen om even bier te kopen om bij te komen, te concluderen dat het boven niet tof is) en die dan terug kwamen om te zien dat de band nog steeds bezig was, en dus vol verbazing bleven staan. Goeie band, goeie sfeer, laat geworden en veel bier gedronken. Muziekminnend (of zichzelf zo noemend) Groningen was ook aanwezig. Met een laatste eervolle vermelding voor Robert Haan, onze nieuwe aanwinst die de avond even in zijn eentje runde. Beetje jammer dat ik hem niet heb leren opruimen, dat was iets minder gelukt deze avond.