The master and his apprentice - Foto: Marc de Krosse

Het einde van de Verakrant dus, even diep ademhalen en verder gaan. De leukste twee paginaatjes van dat krantje zetten we nu gewoon in een wat uitgebreidere vorm voort, op het wereldwijde web is immers veel meer ruimte. De vooruitblikken lees je bij het Downstage programma op de website. Op het blog is ruimte voor onze terugblikken en wellicht eens wat extra’s. Wie zelf wat te typen heeft over Downstage, mail gerust naar [email protected], ik kijk dan graag of we er wat mee kunnen doen. Tip: ‘ik sta/stond vooraan met een biertje in mijn hand’ doet het altijd goed.

Goed, de zomer is weer voorbij, het waren fijne zomercafés en ook de containersessies van ‘Vera en Lepel op Noorderzon’ waren een groot succes! Nu is de zon gelukkig weer weg en kunnen we zonder schuldgevoel lekker binnen zijn, in de kelderbar bijvoorbeeld. Het nieuwe downstageseizoen zijn we inmiddels alweer goed begonnen, daar lees je zo meteen meer over. Sinds kort hebben we er ook een nieuwe downstage medewerker bij, hij moet nog even leren klaverjassen (hoor wie het zegt) maar heeft zich tijdens zijn eerste avond verder al meer dan bewezen. Welkom Rutger! Verder stroomt de agenda voor de rest van het jaar in hoog tempo vol. Veel kun je al hier vinden, de komende tijd maken we meer bekend. Persoonlijk ben ik erg blij met de komst van Cassie Ramone & O.J. Xray Eyeballs (9 november), die nadien ook nog een DJset in de zaal gaan doen. In dezelfde categorie ook Colleen Green (23 november), eindelijk eens wat Burger Records in de kelderbar. Van eigen bodem ook genoeg interessants. Distel bijvoorbeeld, en houd ook 14 december vrij, dan bewijzen een paar downstagers dat ze meer doen dan bier drinken, kaarten en af en toe aan een knopje zitten.
- Marinke  

TERUGBLIKKEN


Die!Die!Die! - Foto: Marc de Krosse

Die!Die!Die! – 31 augustus
De Verakrant is dood, Die!Die!Die! Papier is zoooo 200 voor Christus. Maar, helaas, nooit meer de ratelende offsetmachine, de geur van versgedrukte verakrantjes of de kunstwerkjes op elke pagina. De eerste Downstage-show sinds het verscheiden van dat stukje nostalgie was van dit Nieuw-Zeelandse indiepunktrio. Wereldberoemd in eigen land, maar hier werd het los van wat verdwaalde fans wat lauw ontvangen, ondanks het enthousiasme van deze sympathieke kiwi's. Ik snapte er niks van, ik vond het te gek. Lekker gierend, noisy gitaargeluid, stuwende baslijntjes en drums, met stiekem heel veel 90's melodieën in nummers van pak em beet 3 minuten: ik trok het heel goed. Veel bier gezopen een plaatje gekocht, en nog meer zitten feesten daarna. Het was mooi.
- Chris

Chris Haskett - foto: Mischa Veenema

Chris Haskett – 7 september
Chris Haskett
is boven alles een professional. De jaren die hij met The Rollins Band heeft doorgebracht uitten zich in een werkhouding die respect afdwingt. Ook al was de kelderbar minder vol dan normaal. Chris en zijn band spelen door als er nog mensen zijn die willen luisteren. Ze staan er en het dondert niet of dat voor 10 of 1000 mensen is. Haskett is een gitaarvirtuoos en doet qua geluid af en toe denken aan Vernon Reid. Hard dus, maar nooit zonder een goede melodielijn. Als je als band met standaardopstelling maar zonder vocalen een uur lang mijn aandacht kan bezig houden kom je terecht in een voor mij microscopisch kleine categorie.
-
Remy

This Routine Is Hell + Go Deep – 8 september
Normaal gesproken doen we alleen maar downstage-shows op zaterdagen, maar voor This Routine Is Hell maakten we een uitzondering. Eén van de beste hardcorebands van Nederland, die al lang eens in Vera had moeten staan. Gelukkig vonden ze dat zelf ook, en wilden graag hun tour met het Amerikaanse Go Deep hier eindigen. Op een zondag dus, risicootje, en inderdaad: blijkbaar vond menigeen die bank toch echt aantrekkelijker. Gelukkig maalden beide bands daar niet om, het was een gezellige avond en de uiteindelijk toch nog halfvolle kelderbar kreeg twee overtuigende, keiharde shows voor zijn kiezen. Het eindigde met emotionele odes aan elkaar (woeste hardcore schreeuwerds zijn stiekem schatjes) en die hadden wat mij betreft iets korter gekund, maar waren zeker oprecht. Ja, wie voor de bank koos heeft een mooie avond gemist.
- Marinke

Plankton Wat + Ark Tablet – 14 september
Terwijl in de grote zaal langzaam het feest van Superstijl op gang kwam, speelden in de kelderbar twee eenmansacts allebei een set. Plankton Wat uit de VS en Ark Tablet uit België. Als eerste de beurt aan de psych electro drone van Ark Tablet, het geluid kwam uit een koffer met apparatuur die rechtstreeks afkomstig leek uit Stasi-Duitsland. Ogen dicht en wegdromen.Plankton Wat, een man en zijn gitaar, speelde daarna een set van een klein uur. Dat was misschien wat te veel van het goede, na een half uur begon de aandacht wat te verslappen. Gelukkig werd er geëindigd met een improvisatie-set van beide artiesten samen, voor mij het hoogtepunt van de avond, spannend, dynamisch en verrassend.
- Edwin


 

8bitarmy - foto: Marc de Krosse 

8bitarmy + Eindbaas – 21 september
Vintage kennen we in de kelder wel zoals jullie allen bekend is, denk aan 60’s Fenders en versleten tolexen. Echter, wie zaterdag 21 september j.l. om 00:00 nietsvermoedend de kelder binnen kwam moet zich hebben afgevraagd waarom de band nog niet had opgebouwd en wie die koelkast en spelcomputers in de kelder hadden laten slingeren. Wel, deze nietsvermoedende bezoeker is naar alle waarschijnlijkheid omvergeblazen na de overrompelende ontdekking dat Nintendo’s muziek kunnen maken en een Atari ST uit pak ‘m beet 1985 een sprekende gelijkenis vertoont met een koelkast, maar dan met GELUID! Hoe het deze hypothetische bezoeker is vergaan weet ik verder niet, feit is dat de rest van het publiek volledig uit zijn plaat ging! Er werd zowaar massaal gedanst in de kelder (en dat zegt wat)! Het Boliviaanse 8bitarmy wist de bezoekers vierkante oogjes te bezorgen met hun Nintendo broederlijk naast twee hypermoderne laptops. Hoewel het publiek toch nog zeker zo rond de tachtig levens moet hebben gehad, was het geen match voor een delegatie van het Utrechtse Eindbaas-collectief, xyce, dat het gehele publiek met gemak plat speelde in een allesbeslissend eindlevel. Er zat voor de verslagenen eigenlijk niets anders op dan verward, voldaan en vermoeid van het dansen flinke hoeveelheden gezondheidsdrankjes te gaan nuttigen aan de bar. Een zéér geslaagde avond! - -Rutger

JC Thomaz & The Missing Slippers – 28 september
Een groot rock 'n roll cliché is dat bands de een na de andere drummer slijten, en ook garage rock kan blijkbaar niet zonder die cliché's. Vandaag was JC Thomas And The Missing Slippers toe aan hun zevende drummer in vijf jaar tijd. De huidige drummer zat nog maar twee dagen in de band, waardoor het begin van de set wat stroef verliep. Maar zoals met elke goede muziek: inzet loont, ze kregen de meisjes al snel aan het dansen. Een geluk voor de niet-dansers dat de band ook genoeg capriolen in huis haalde om een grijns tevoorschijn te toveren. De bassist die halverwege het eerste nummer al op de grond gaat liggen en de band die de set eindigde door gezellig met z'n allen op het drumstel te duiken. Het was mooi!
- Thomas