UDARNIK's noiserock is duidelijk niet zonder boodschap. Nu luister ik nooit naar teksten, dus dat maakt me niet zoveel uit, maar de  band klinkt alsof het wat te zeggen heeft. Zoals bands vroeger. Waarom muziek niet meer zo klinkt? Na 1990 zijn er geloof ik alleen nog maar dead-eyed fucks geboren. Van die slaafse, niet-kritische neo-folk luisterende kutelfen. Die met liefde de zwetende ballen van Rutte in hun mond zouden nemen om deze warm te houden terwijl hij zijn Neo-liberalistische kwak over hun lichamen spuit. Het levert wel hardwerkende radertjes voor de machine op. Dat die machine enkel gemaakt is om met een spoor van vernietiging in een afgrond te storten terwijl de machinisten met dildo's van goud de aan het stuur vastgeketende Bacchus tot vernedering weten te brengen doet er niet toe.

AttackRobotAttack valt erg mooi in het straatje van de White Stripes, Ting Tings en de The Black Keys. In de zin van dat ze met z'n tweeën zijn. En gitaar en drums doen. Daar stoppen de overeenkomsten dan wel weer zo'n beetje. Eigenlijk hebben ze meer gemeen met UDARNIK dan die andere bandjes, maar dan met het gevoel alsof ze voorgenoemde machinisten uit de cabine willen werpen om zelf te bepalen welke route de machine gaat nemen. Een avond gevuld met noiserock dus. Frustratie en woede verpakt in opzwepende gitaarmuziek. Maar zoals ik al zei ik luister niet naar teksten, dus zeker weten doe ik dat niet. Lekker was het wel.

- Remy

Foto © Rutger Hocks, 2014