Opeens waren ze er weer. Postpunkgrondleggers The Feelies doken in 2009 op met liveshows en heruitgaves van twee legendarische albums: 'Crazy Rythms' en 'The Good Earth'. De eerste van de twee -een nerveuze postpunkplaat, waarvan de titel de inhoud volledig dekt- was toen al bijna dertig jaar oud. Opvolger 'The Good Earth' viert dit jaar zijn 25ste verjaardag. Nu, weer twee jaar later, is er eindelijk een nieuw album: het eerste wapenfeit in bijna twintig jaar. The Feelies hebben nooit echt haast gemaakt met het uitbrengen van muziek.

 

Dat weten ze zelf ook. “Is it too late to start again, or should we wait another ten?” zingt Glenn Mercer op 'Nobody's Knows', een bijna letterlijke verwijzing naar de lange tijd dat de band niet heeft gespeeld. Maar het wachten is de moeite waard. 'Here Before' houdt qua geluid het midden tussen The Velvet Underground en de vroege sound van R.E.M. Daarmee sluit het album keurig aan op het wat onderschatte 'The Good Earth'. Bij elke luisterbeurt winnen de pastorale, semi-akoestische liedjes aan diepgang, warmte en kleur.

 

Qua werkwijze is er weinig veranderd. Songschrijvers Glenn Mercer en Bill Million schrijven nog steeds van die bedrieglijk eenvoudige liedjes, vaak gebaseerd op maar twee of drie gitaarakkoorden. Dat maakt het niet minder interessant, bij The Feelies draait het om de kleine details. In 'Again Today' is een gitaarsolo voldoende om het nummer een andere draai te geven en overal hoor je kleine accenten in de percussie die je even doen opkijken. Maar bovenal is het de nostalgische, ontspannen toonzetting en het hoorbare plezier dat de plaat zijn meerwaarde geeft.

 

Met de heruitgaves van hun eerste twee albums bleek hoeveel invloed The Feelies hebben gehad op de huidige postpunk. Dertig jaar na hun debuut laten ze zien nog steeds beter te zijn dan de de meeste jonge bandjes van nu. Het nostalgisch aandoende 'Here Before' is wonderschone pop in sepiatinten.

 

Bart