Blijft over de vraag, wat zijn goede films? Of misschien vraag je je af wat een goede Nederlandse film is. Toevallig zag ik op achtereenvolgende dagen Code Blue van Urszula Antoniak bij de RKZ-Bios en in de Zienema Onder Ons van Marco van Geffen, beiden uit 2011. Op mij maakte de tweede meer indruk – maar verbazingwekkend waren allerlei meer of minder toevallige overeenkomsten. Verkrachting, een eenzame hoofdfiguur en twee ijzersterke hoofdrolspeelsters deelden zij, evenals een Poolse connectie (Antoniak is oorspronkelijk Poolse en baseerde zich op een verhaal van de Poolse muzikant en scenarioschrijver Jacek 'Luter' Lenartowicz, haar vriend die in 2004 aan kanker overleed). Maar Onder Ons was over de gehele linie goed gespeeld, terwijl in Code Blue alleen Annemarie Prins eruit sprong, naast de Vlaamse Bien De Moor. Maar elke film met De Moor zou ik wel willen zien, en dat gaat ook op voor de Poolse actrice Dagmara Bak, terwijl Natalia Rybicka als andere au pair in de film ook sterk speelt. Gestileerd en geserreerd zijn ook allebei de films, maar ook wat dat betreft wint Onder Ons. Over het einde waren de meningen verdeeld, en ook de wat expliciete vertelling daardoor. Maar dingen die in Code Blue blijkbaar duidelijk waren voor de kijker volgens recensenten waren dat niet voor mij. Het was me net te vaak teveel mooifilmerij.

Maar mooie films zijn toch uiteindelijk films die ik ofwel weer wil zien, ofwel een ander wellicht aanraad heen te gaan. Uiteindelijk is het toch maar een kwestie van smaak. Van Antoniak wil ik nu zeker haar debuut Nothing Personal (2009) zien, een behoorlijke hit in de filmhuizen. En waar ze hierna mee komt? In NRC Handelsblad zei ze in september in een interview met Coen van Zwol: 'Nothing Personal raakt het hart, Code Blue de ingewanden, mijn volgende film het brein. Stel je voor: een fitnesscentrum voor vrouwen. Ze zitten in de sauna, komen twee Turkse meisjes binnen, naakt, maar met hoofddoekjes. Mijn volgende film gaat over meisjes en het spel van verleiding. Over emotionele manipulatie, dat vrouwelijke schaakspel. Dat wordt een veel toegankelijkere film dan Code Blue.' En waar Van Geffen hierna mee komt stemt ook nieuwsgierig.

Maar een bezoek aan de RKZ-Bios is maar al te vaak hoe dan ook aangenaam en ik werd direct bijgepraat over hun Oscar nacht op 26 februari – een avond om niet te missen. Tot ontbijt aan toe, naar het schijnt.

In Vera wordt druk op de IFFR hier ter stede geanticipeerd. In Vera twee films, op 4 & 5 februari liet ik mij vertellen, en na afloop een Swingavond die filmisch zal zijn. Hoezeer dat zo is bij Downstage in de Kelderbar blijft vooralsnog een verrassing. Maar we gaan ook door op de maandag met een bijzondere vertoning van Lotus, met na afloop een Q&A met voor een Gouden Kalf voor beste bijrol genomineerde Joris Smit. En er zijn vast wat hapjes over van de Super Bowl Party die ook alweer jarenlang plaatsvindt te Vera in het IFFR weekend, dus hebben we het direct tot Zienema IFFR Afterparty uitgeroepen.

En wil je naar een mooie film? Polisse kan ik van harte aanraden, in Grunn in ForumImages te zien – drie sterren, my ass. Al komt de meest uitgekauwde vrouwentransformatie eraan te pas, Maïwenn vergeef je zoiets direct. En waarom in Code Blue zo'n noir op je af lopende personage? Mij te nodeloos zwart.