Into The Great Wide Open op Vlieland is na drie edities uitgegroeid tot één van de leukste festivals van Nederland. Tuurlijk, het is prijzig (ticket, boot, verblijf en festival-eten tikt hard aan), er waren ten opzichte van vorig jaar zwaar overdreven security-checks bij de ingang (voor krentenbollen verboden), en het programma was niet zo vooruitstrevend als sommige landelijke dagbladjournalisten wel wilden doen geloven (het gros van de artiesten stond bijvoorbeeld al in Vera, op Noorderzon of op Lowlands). Daar staat echter tegenover dat die bands elkaar niet of nauwelijks overlappen in het schema, dat de sfeer erg relaxed is (mede door het ontbreken van dance, wat de hipsters weghoudt), dat vooral het Buitenpodium schitterend gelegen is en dat je op het mooiste Waddeneiland van Nederland zit.

 

Over naar dat programma dan. Ik voelde me flink genaaid dat de orga Hanggai gewoon op donderdag liet spelen, terwijl overal aangekondigd stond dat het festival op vrijdag zou beginnen. Dan zitten de boten, hotels en campings dus allang vol, en valt er niks meer te schuiven. Niet meer doen! Op vrijdag was ik dit gelukkig gelijk weer vergeten toen ik in het bos naar Lightning Dust zat te kijken. De dag ervoor nog fantastisch in Vera, en nu met een fraaie, maar korte show van slechts een half uurtje op Vlieland (omdat de spullen te laat arriveerden per boot). Blijft een bijzondere band, met ‘Take It Home’ als magische afsluiter. The Fresh & Onlys vielen me in de erg lege Bolder wat tegen; met teveel galm op de zang en liedjes die tamelijk inwisselbaar leken. Pete And The Pirates deden wat ze altijd doen en vermaakten de grote festivalweide met een mix van oud en nieuw materiaal. Maar ja, die stonden er vreemd genoeg het jaar ervoor ook al, dus de verrassing was er af. Gelukkig komen ze op 20 oktober naar Vera! Laura Marling zou de nieuwe sensatie moeten zijn als je alle propaganda moest geloven, maar dat was voor mij dan een negatieve. Kwam erg saai en oubollig op me over.

dEUS - 'Sportveld' - Foto: Kindamuzik

 

Dat zijn de heren van dEUS wat mij betreft nog lang niet, zelfs niet als ze als surprise act in het bos een “akoestische” best of-set spelen. Akoestisch was alleen de verrassende opener ‘Right As Rain’, maar bij de overige beauties die volgden werd ingetogen elektrisch gespeeld. Op dat soort bijzondere momenten ervaar je de grootsheid van deze Belgen (net als op Lowlands laatst), wat hen helaas de dag erop op het hoofdpodium niet lukte. Toen kozen ze voor een flink aantal mindere songs, waaronder een paar nieuwe, die ook nog eens op vol volume gespeeld werden, met een overdreven drukke Tom Barman die de dag ervoor nog zo relaxed in het bos zat te tokkelen.

Op zaterdag heerlijk in de zomerzon ontwaakt bij Agnes Obel en onverbiddelijk verder wakker geschud bij de feestbeesten van La Pegatina. De eerste kiest voor bloedstollende diepgang, de tweede voor plat volksvermaak, maar het werkte beide. Ik zag vervolgens eindelijk Kings Of Convenience live, waarin Eirik Glambek Bøe voor de serieuze kant (en de beste zang) zorgde en Erlend Øye voor de vrolijke noot. Die Erlend begint zo’n beetje de cultheld (of de clown, net hoe je het bekijkt) van ITGWO te worden: vorig jaar leverde hij met zijn The Whitest Boy Alive het beste concert van die editie af; hij duikt op bij andere concerten (zoals bij Kakkmaddafakka, die ook bij hem speelden); speelt ’s nachts op het strand bij een kampvuur en weet overal iedereen enthousiast te krijgen.

Erlend Øye - akoestisch bij kampvuur - Foto: Arnoud Heikens

 

Crystal Fighters probeerde het feest daarna nog te overtreffen, en hoewel ze de meute goed los kregen, vond ik ze minder overtuigend dan op de laatste Lowlands. Feest was het zeker bij De Jeugd Van Tegenwoordig, maar dat trucje heb ik al te vaak gezien om te boeien en vond ik bovendien helemaal niet bij dit type festival passen. Dan denk ik meer aan een prachtband als Wild Nothing, die in de Bolder een gloedvol concert ten beste gaven. Het werk van die mooie plaat ‘Gemini’ kwam live nog beter uit de verf.

Tune-Yards vormde voor mij de wekker op de zondag, maar net als bij wekkers ging ik me er steeds meer aan ergeren. Wat ze doen is absoluut interessant, maar alsjeblieft niet zo vroeg op de dag, zo snerpend hard.

Eefje de Visser - 'Naar Buiten' - Foto: 3VOOR12

Dan liever tussen de bomen genieten van Eefje de Visser. Waar ik het zoveelste zoetsappige zuchtmeisje verwachtte, werd ik getrakteerd op zeer originele teksten met een knipoog, begeleid door stemmige toetsen, gitaar, blazers en percussie. Erg mooi! Junip vind ik nog altijd zwaar overschat (die waren zonder José G. nooit zo bekend geworden) en ik sloot het zonovergoten weekend af bij Villagers, die weer een vlekkeloze show met weer dezelfde nummers als de afgelopen twee jaar speelden. Prima band hoor, maar het wordt hoog tijd voor een nieuwe plaat, met vlekken graag! Wat meer rauwe randjes zou ITGWO niet misstaan, maar verder moeten ze koesteren wat ze hebben en vooral niet groter, duurder en commerciëler worden.

 

T-Ice