Onlangs werden op onze website een trits unieke concertfoto’s van Ies van Rij, VERA-bezoeker van het eerste uur, openbaar gemaakt (zie hier). Dat zorgde voor heel wat opwinding en enthousiasme. Het zijn dan ook prachtige tijdsbeelden uit 1979 en de beginjaren tachtig. Van een jonge Annie Lennox, de onmiskenbare Ian Curtis (vier maanden voor zijn dood) en een prachtig felle blik van Joan Jett.

“Fantastisch! In VERA gebeurde het. Veel gemist helaas…” scheef iemand op Facebook.

Ik kon het niet laten om te reageren en schreef: “Er gebeurt nog steeds genoeg.”

Met onze zeefdrukposters, de Zienema, wekelijkse talkshow, eigen bier en natuurlijk vooral de honderden optredens van acts uit binnen- en buitenland.

Daarvan getuigt de VERA-poll ook dit jaar weer.

Er kunnen zomaar weer artiesten tussen staan die straks ook een legendarische of zelfs sterrenstatus hebben.

Al hoeft dat natuurlijk niet; het gaat om de avond en/of nacht zelf. De unieke ervaring van een concert in een club. Voor die lezers die tot nog toe alleen een concert in arena’s, stadions of op grote festivals hebben beleefd, voor prijzen die ondertussen op belachelijke wijze de pan uitrijzen.

Een concert in een club is andere koek.

Waar je wordt geholpen door vrijwilligers die hier niet voor geld maar voor hun plezier werken. En voor de saamhorigheid en gedeelde liefde voor muziek.

In een sfeervolle zaal zonder dranghekken en van bescheiden omvang (lees: menselijke maat). Waar de aanwezigheid van al die andere bands die hier eerder speelden bijna tastbaar is.

Waar je in plaats van via een groot scherm of door je verrekijker de muzikanten van heel dichtbij op hun vingers kunt kijken. Of waar je -als het een downstageconcert is- moet uitkijken dat je niet op hun gitaarpedaal gaat staan of ze je niet met hun lange haren in je gezicht slaan (zie Bo Ningen).

In de club tref je meestal gretige muzikanten die de wereld vaak nog moeten of willen veroveren, die oprecht dankbaar zijn dat ze hier mogen spelen.

Je kunt compleet worden weggeblazen door een show van Rammstein en ik was ook onder de indruk van Billie Eilish die 60.000 fans in de O2-arena uit haar hand liet eten.

Maar het is iets anders dan een concert in een club.

Vraag maar aan Jonathan Richman, een van die vele legendarische artiesten die ooit in VERA speelde. Richman zweert bij intieme optredens en weigert zelfs nog op (middel)grote podia te spelen, omdat hij dan het contact verliest met de toeschouwers.

Het is bijna niet te beschrijven en iets dat je moet ervaren, maar als bij een clubconcert de band in topvorm is en er chemie tussen muzikanten en publiek is, dan maak je iets mee dat je nooit in een stadion zult ervaren.

Afgelopen jaar overkwam het me weer meerdere keren in mijn geliefde cluppie en ik weet dat het ook in 2025 weer zal gebeuren.

En als ik dan de concertagenda zie van veel andere poppodia, waarin het wemelt van de tributebands of oude acts die uit de mottenballen zijn gehaald om genoeg publiek te trekken, dan voel ik me bevoorrecht dat we hier in het noorden al ruim vijftig jaar zo’n mooie eigenwijze club hebben. Die misschien wel net zo’n interessante en voortvarende periode beleeft als in de beginjaren tachtig.

Ik heb in 2024 ook zeker concerten gemist waar ik eigenlijk bij had willen of moeten zijn, maar toch was het weer een rijk VERA-jaar en heb ik de poll wederom met plezier ingevuld.

En denk ik over enkele decennia met weemoed terug aan de downstage-extra show van de Japanse langharige mannen van Bo Ningen. Die ik ervan verdenk dat ze deze bandnaam hebben bedacht om heel vaak in onze stad te kunnen spelen, omdat het zo mooi rijmt.

Of aan Bdrmm, die ik voor het optreden nauwelijks had beluisterd, maar grote indruk maakte. (Onvoorbereid naar een concert gaan is een van mijn heimelijke genoegens, die in VERA bijna altijd goed uitpakt)

Bij het concertjaar 2024 zal ik ook terugdenken aan de dampende show van de Togo Allstars, waar ik al maanden naar luisterde in de auto, maar live pas echt tot hun recht kwamen.

En aan de allerleukste show van het jaar, van countryboy Dale Watson. Die met z’n band óók nog ‘ns steengoed was en alle aanwezigen met een vette glimlach de nacht in stuurde.

Of aan The Unknowns, die waarschijnlijk voor altijd onbekend zullen blijven, maar zeker niet onbemind door het groepje gelukkigen die erbij waren in de kelderbar op 16 oktober.

Kortom: het gebeurt nog steeds in VERA.

En ook voor dit jaar heb ik me weer voorgenomen om zo min mogelijk concerten helaas te missen.

Oh ja, vul nog even die poll in. Je hebt nog tot 12 januari.

En als je bijna niets hebt om in te vullen dan weet je wat je in 2025 te doen staat.

-Igor