Ben jij wel eens boos? Op de wereld bijvoorbeeld? Specifieker: op bepaalde types die die wereld vormgeven? Zo boos dat je je stem wilt laten horen? Sterker: dat je het van de daken en in de straten wilt schreeuwen? Ik ook. Geert van The Black Atlantic ook. Ik was op Twitter hoogstpersoonlijk getuige van z’n boosheid. Het verraste me. Ik volg Geert al een poosje, z’n tweets zijn meestal prettig positief. Maar ineens zag ik scheldwoorden. Geert was boos op Geert. Dé Geert, van dát meldpunt. Geert, onze Groningse Geert, verraste zichzelf ook. “Ik twitter nooit politiek...”. Woorden van die strekking las ik op m’n timeline. Maar iets moest er blijkbaar echt uit, en het werd van de daken geschreeuwd.

 

The Black Atlantic is inmiddels een bekende band in Nederland. De media reageerde, van het een kwam het ander. Vooral toen Geert besloot om daadwerkelijk de straat op te gaan met een serieus protest tegen dat verachtelijke meldpunt. Er gaat een evenement georganiseerd worden om een statement te maken. Een impulsieve actie, die in de boosheid achter het toetsenbord ontstond. Dat vond ik nog verrassender. Pop, politiek, protest; dat is tegenwoordig geen vanzelfsprekende combi. Protestconcerten, benefieten, politiek geëngageerde muzikanten, dat was vroeger. Nu slikken we boosheid weg, of het gaat het grote zwarte digitale gat in. Zoals Geert deed. Maar de straat op, ‘walk it like you talk it’, dat is een beetje over. Maar Geert gaat het doen! “Goeie actie”, tweette ik terug.

 

Interessante actie ook. Ben reuze benieuwd hoe er op gereageerd gaat worden. Van links naar rechts. De tegenpartij kwam al meteen met boze tweets: “Weer zo’n bandje dat de aandacht zoekt in de hoop wat populairder te worden...”. Woorden van die strekking las ik op m’n timeline. “Zoals de waard is vertrouwt hij z’n gasten”, twitterde ikzelf direct als reactie. En ik dacht aan “A True Testimonial”, een in 2003 gemaakte docu over (The) MC5.

 

The MC5 is zo’n band van vroeger die haast synoniem staat met boosheid, protest en revolutie. Ontstaan in de sixties, in een tijd van rassenrellen, burgerlijke ongehoorzaamheid en een dubieuze koers in binnen- en buitenland van de politieke leiders. Aanleiding genoeg dus tot boosheid. Die ontstond, en hoe! Vooral bij de jeugd, die in grote aantallen de woede uitte. Daarbij ook de leden van The MC5, in de stad Detroit. Maar die mannen wilden ook gewoon een carrière in de rock. Zo deden ze bijvoorbeeld mee aan popwedstrijden met hun aanvankelijk redelijk gestroomlijnde sixtiespunk. Met succes. Het was namelijk erg goede sixtiespunk. Muziek die ‘drive’ moet hebben, en die hadden onze vrienden uit ‘the Motorcity’. Dingen begonnen te klikken toen The MC5 op redelijk geniale wijze elementen uit de zwarte muziek erbij pakte, en omdat de borrelende boosheid richting een kookpunt ging die zich vertaalde in verschroeiende high-energy rock. De uitbarsting werd “Kick Out The Jams”, een niets ontziende (live-)plaat die de grenzen der rock verlegde.

 

The MC5 werd extra belangrijk omdat de muziek een soundtrack werd voor wat er in Detroit en de US gebeurde. Zelf hielden ze de boel een klein beetje voor de gek. In werkelijkheid was het toch vooral een rock’n’roll band, met de sex en de drugs als belangrijkste motivatoren. Of je moet “vrijheid” een politiek motief noemen. Daar vocht de band wel voor. “Kick out the jams motherfuckers!” werd de leus. “Cultural revolution by any means” de eerste regel in het pamflet. Maar tegelijk sprong The MC5 in op de heersende gevoelens. Het activisme om hen heen werd met een ferme tong in de wang gebruikt om commercieel succes te krijgen.

De ruimte ontbreekt helaas om het bijzondere verhaal van The MC5 hier volledig uit de doeken te doen. Maar centraal in deze prachtig gemaakte docu (archiefbeelden, veel muziek, mooi stukkie tijdsbeeld, goeie montage, etc.) staat de dualiteit tussen idealisme en poen. Precies dat waar Geert ook al meteen mee te maken kreeg. Bij The MC5 liep een en ander uiteindelijk op glorieuze wijze in de soep, maar daar waren vooral de drugs debet waren. Bassist Michael Davis bijvoorbeeld werd niet oud: hij overleed dit weekend.

 

 

Geert lijkt me een beschaafde jongeman die niet in die valkuil zal trappen. Maar “A True Testimonial” (moeilijk te vinden trouwens vanwege rechtengedoe) heeft ongetwijfeld andere wijze lessen voor hem. Die kunnen van pas komen, want pop en politiek is ook tegenwoordig best glad ijs. The MC5 maakten vooral een muzikaal statement; de invloed van deze legendarische band is ook nu nog volop aanwezig. Uit het getouwtrek tussen poen en idealisme kan dus ook gewoon iets goeds ontstaan. Ik hoop dat Geert en co. ook serieus hun punt gaan maken. Kick out the jams, motherfuckers!

 

http://www.ijamecono.wordpress.com