Binnenkort staat het Canadese Metz weer in de club. Een heerlijke band, die je vooral live wilt zien. Knallende noise, beukende gitaren en een schuimbekkende zanger met ADHD. En daaronder, ergens, zitten hele goede liedjes verstopt. Zelf heb ik een wat vreemde associatie met de herrie van dit drietal. Elke keer als ik Metz hoor denk ik aan klachtenbrieven.

Het zit als volgt. Ik heb een kantoorbaan. Je weet wel: dingen doen achter een computer, gezette werktijden en, wat ik een paar jaar geleden deed, klachtenbrieven beantwoorden. Dat geeft niks. Niet alles is rock 'n' roll in het leven en het is echt een leuke baan.

Eén van de dingen die je doet op kantoor is het draaien van muziek. Dat maakt de dag wat draaglijker. Op de afdeling waar ik nu werk wordt er een radiozender of spotify-playlistje gedraaid. Dat gaat dan wel eens door elkaar heen, qua geluid. Hoor je aan de ene kant hiphop en daar dwars doorheen een Hollandse hit.

Dat was ietsje anders op die afdeling waar ik ooit klachtenbrieven beantwoordde. We hadden daar de deal dat er doordeweeks één radiozender op stond en dat op vrijdagmiddag iedereen mocht draaien waar hij of zij zin in had. Tegelijkertijd. Geweldig was dat. Aan het eerste bureau kreeg je snoeiharde metal en een blokje verder stond Radio 538 op. Weer even verder luisterde je snoeiharde gabber en ergens hoorde je ook nog wat punkgitaren. Iedereen vond het prima zo en iedereen hield rekening met elkaar. Een perfecte polderoplossing.

Laat op zo'n vrijdagmiddag -de meeste mensen waren al naar huis- zette een collega Ministry's 'Filth Pig' op, om mij en iemand anders eens écht nare gitaarherrie te laten horen. Iemand van een andere afdeling – een jongen met sluik haar en metalshirt- stak zijn hoofd om de deur. Hij keek met grote, verbaasde ogen naar binnen en smeekte of hij alsjeblieft bij ons mocht komen werken.

Op een andere vrijdagmiddag, vier jaar geleden alweer, draaide ik de eerste plaat van Metz. De perfecte soundtrack om klachtenbrieven bij te beantwoorden kan ik je overigens verzekeren. Ik had het niet heel hard aan staan. Het is een aquired taste, dat weet ik ook wel. Maar wat een energiebom is die muziek. Hoe hard kwam een razend nummer als 'Wet Blanket' binnen. En goed zat het, bij even verder luisteren, in elkaar. En dat geldt voor die hele plaat. Tussen het werken door ging ik uit mijn dak.

Een collega kwam iets bij me navragen. Halverwege zijn vraag viel hij stil. Of er iets met m'n computer was, wilde hij weten. Ik airdrumde even met de muziek mee.

“Nee, hoezo?”
“Nou, er komt zo'n rare ruis uit.”
“.... dat is de muziek....”
“Oh...En dat... ?”
“Ja, dat is de zanger...”
“Oh... Ok...”

Metz is voor mij de band die gelijk staat aan leuke collega's en vrijdagmiddagen met herriemuziek op kantoor. Inmiddels beantwoord ik geen klachtenbrieven meer, maar doe ik iets anders. Wat ik ben blijven doen is mijn collega's proberen te overtuigen dat Metz een te gekke band is, die je niet mag missen. En dat er écht, écht niets mis met mijn computer is.

- Bart

Metz staat woensdag 1 juni samen met Solids in VERA.