Mikal Cronin is zo'n muzikant die opeens overal opduikt als je hem eenmaal tegen bent gekomen. Alleen al het lid zijn van mega-garagepunk band The Moonhearts geeft de beste man een heldenstatus, daarnaast is hij vriendjes met Ty Segall, wat ook zo'n figuur is die overal opduikt als je je eenmaal begint te verdiepen in wat garagerock-achtige praktijken. Een split van deze twee rockers dook vorig jaar al op, nu werken de twee samen op het debuutalbum van Cronin.

 

Een samenwerking tussen Segall en Cronin kan in mijn ogen vrijwel niet mislukken, aangenomen dat ze geen Coldplay-coveralbum of iets dergelijks maken. Gelukkig is dit debuut precies wat je verwacht: poppie garagerock plus heerlijk schurend gitaarwerk en  fijne liedjes. Overigens doet Segall op dit album eigenlijk alleen de productie plus wat drumwerk, maar zijn hand is duidelijk te horen.

 

Het is altijd wat lastig om de zoveelste garagerock-release te bespreken, het genre is immers vrij simplistisch. Wat deze release van Cronin meer dan de moeite waard maakt is zijn vermogen om in het genre toch buiten de lijntjes te durven kleuren (of de term garagerock is natuurlijk gewoon misplaatst en te kort door de bocht). In de opener 'Is It Allright' komt een panfluit voorbij en dringen Thee Oh Sees zich op als belangrijkste vergelijking. 'Slow Down' zou dan weer van een jaren 60 singer-songwriter afkomstig kunnen zijn. En zo blijft de plaat van begin tot eind boeien.

 

Mocht je ook maar enige affiniteit hebben met Ty Segall, Moonhearts en Black Lips, of wat verder gezocht White Stripes, Girls of The Who, checken deze plaat! Eigenlijk al de zoveelste perfecte popplaat verscholen in een garagejas dit jaar. Mooie tijden.