Ik zal het maar bekennen: ik kijk naar het tv-programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland.

Niet omdat ik vind dat muziek zich zo goed leent voor wedstrijden, of omdat ik mij dan fijn kan opwinden over Giel Beelen –het levende bewijs dat zoveel jaren muziekprogramma’s maken niet perse betekent dat je een smaak ontwikkelt. Of over Sanne Hans die weliswaar heel charmant stottert en snottert, maar verder zelden iets zinnigs te melden heeft.

Nou oké, misschien is dat opwinden soms wel lekker. Maar ik kijk vooral [doet hand op het hart] omdat er elk seizoen wel wat exceptionele talenten voorbij komen die soms zelfs nog nooit op een podium hebben gestaan en mij met stomheid slaan.

Onlangs was het weer zover: we zagen Youri, een in zichzelf gekeerde jongeman die in het introductiefilmpje vertelde over zijn nogal sneue bestaan (alleen in zijn kamertje met zijn muziek) dat twee jaar geleden een wending kreeg toen hij zijn geliefde leerde kennen. Zij gaf hem de spreekwoordelijke schop onder z’n hol en nu stond hij op het punt met zijn muziek naar buiten te treden.

Hij ging achter de vleugel zitten, zette een meeslepende melodie in en keerde vervolgens zijn ziel binnenstebuiten. Met een stem. Enfin, ik slikte even een brok weg. Als dit geen cover was, dan hadden we hier te maken met een instant-klassieker.

Tijdens het lied zagen we ook al wat reacties van andere deelnemers – want als je alleen ’n lied laat horen en zien schijnen tv-kijkers massaal weg te zappen, blijkbaar ook tijdens een programma dat over Singer-Songwriters gaat. De muzikanten waren allen ook diep onder de indruk. Een van hen zei - verrassend genoeg, want hij moest zelf zijn liedje nog doen- ‘als ik de baas ben van dit programma dan gaat hij winnen. Ik vind hem echt verschrikkelijk geniaal’. Ik was het met hem eens.

Nadat de laatste toon was uitgeresoneerd, zinderde het nog even na in de Wisseloord Studio en in mijn huiskamer en weldra zou Giel aan zijn muzikale vrienden Sanne en Eric die naast hem op de jurybank zaten vragen wat zij ervan vonden. Vooral Sanne en Giel willen nog wel ‘ns enthousiast zijn over niet al te originele muzikanten met ongetwijfeld zeer radiovriendelijke liedjes. Dat kan, die moeten er ook zijn. En over smaak kun je eindeloos twisten. Over kwaliteit niet, en dit was duidelijk een gevalletje buitencategorie.

Giel: ‘Wat vond jij ervan, Sanne?’

‘Ikke? Hmmmm… (ze zuchtte diep, gooide het hoofd in de nek)…. Jaa…(nog een zucht)…ik weet dus nog niet wat ik ervan moet vinden. Ik moet het nog even op me laten inwerken of zo.’

Giel: ‘Is dat goed nieuws?’

(Weer een diepe zucht): ‘Ja, dat wéét ik dus nog niet….’ Ze had het er maar moeilijk mee. Als ze trainer Ruud Gullit was geweest zou ze hebben gezegd dat ze niet was te benijden.

Giel: ‘Eric. Weet jij wat?’

Eric Corton, je kunt veel van hem zeggen, maar zijn opmerkingen snijden meestal wel hout. Hij zou dit diep doorvoelde lied vast op waarde kunnen schatten. Er verschenen fronsen op zijn massieve voorhoofd. ‘Die intro van dit liedje,’ begon hij met strenge schoolmeesterstem. ‘Ik vind het een onnodig lange introductie van waar jij uiteindelijk naartoe gaat.’

Het is dat ik binnensmonds zat te vloeken in mijn stoel, anders was mijn broek ervan afgezakt.

Het is begrijpelijk dat zelfs serieuze en –vooruit- integere muzikanten meedoen aan dit programma, maar eigenlijk is het pervers. Hier gaf een kwetsbare jongeman zich helemaal bloot en die werd even afgeserveerd en bijna teruggetrapt naar zijn kamertje.

Bijna, schrijf ik, want het was godbetert Giel die het voor Youri opnam. Hij had namelijk nog een ander lied van hem met gitaar gehoord ‘en dat is ècht oké’.

Met zeven concurrenten doet Youri Lentjes vanaf deze week mee aan de finale en beleeft hij ‘de zomer van zijn leven!’. Ik hoop maar dat hij die goed doorkomt.

Hij zal het zonder mijn steun moeten doen; ik kijk alleen naar de voorronde van dit programma. Daarna verandert het sympathieke open podium namelijk in een vrij ordinaire show waarin sterren moeten worden gecreëerd en er uiteraard ook muzikanten moeten afvallen. Vanaf vanavond wordt het op zich leuke format van De Beste Singer-Songwriter van Nederland net zo lang uitgemolken tot een van de deelnemers een gouden plaat krijgt van Giel.

De talenten worden klaargestoomd voor een bestaan in de spotlights, voor optredens op de grote podia (instant stardom, voor minder doen we het niet), gekneed en gecoacht door bekende maar niet per se betere muzikanten.

Ik hoop maar dat Youri zo weinig mogelijk luistert naar al die zogenaamde deskundigen. En straks gewoon een geweldig album maakt. En nee, dat hoeft niet meteen een dubbel album te zijn.