Cloud Nothings – ‘Life Without Sound’ (Carpark Records 2017)

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ‘Life Without Sound’, alweer de vijfde langspeler van Cloud Nothings uit Cleveland Ohio, is niet zo goed als nummer drie ‘Attack On Memory’ uit 2012, de nog altijd geweldige doorbraakplaat die in de VERA Poll zelfs verkozen werd tot plaat van het jaar. Dat is de lat die toen gelegd is, en waar alle navolgende albums aan gespiegeld zullen worden. Toch komt ‘Life Without Sound’ een heel eind in de buurt.

Waar op ‘Attack On Memory’ de charmante rammelpunk van de eerste twee platen werd vervangen door wat ik via dit medium al vaker neo-grunge heb genoemd – vol opzwepende hits als ‘Stay Useless’, ‘Fall In’ en ‘Our Plans’ waarin je de erfenis van Nirvana duidelijk terug hoort –, werden op opvolger ‘Here And Nowhere Else’ (2014) de pedalen helemáál diep ingetrapt. Met verpletterend resultaat, wat een bak noiserock leverde dat op, met alleen de schoonheid ‘I’m Not Part Of Me’ als iets rustiger afsluiter. Nu, na drie jaar, zijn de bulderende drums gelukkig weer wat naar achteren gemixt en ligt de nadruk meer op zang en gitaarspel.

‘Life Without Sound’ opent in ‘Up To The Surface’ met een piano waar gitaren en bas prachtig bij invallen. Meest opvallend, de hele plaat, is dat Dylan Baldi veel beter is gaan zingen en de songs gemiddeld veel toegankelijker zijn geworden. Zo is elke Cloud Nothings-plaat weer anders. Het klinkt nu alsof ze hun rust gevonden hebben, na alle woede die er op de vorige albums uitgeschreeuwd moest worden. Toch verhalen de teksten nog steeds over onzekerheid, angsten, verlies en vooral identiteit. Baldi is nog steeds op zoek naar zijn plaats op aarde. Hij bezingt het echter nu in melodieuze indierocksongs als ‘Internal World’ en ‘Enter Entirely’ waarin de zware noisegitaren en drums meer op de achtergrond blijven; pas bij nummer 4 ‘Darkened Rings’ horen we zijn karakteristieke brulstem voor het eerst weer terug. Een heerlijk stuiternummer trouwens, dat het live zeker goed zal gaan doen, net als ‘Sight Unseen’ verderop.

Hoogtepunt naar mijn mening is ‘Modern Act’, één van hun beste songs ooit, vol mooie gitaarloopjes, hooks en het steeds wanhopiger klinkende “I want a life, that’s all I need lately. I am alive but all alone.” Dit nummer vat de plaat en de huidige staat van Cloud Nothings perfect samen. En op afsluiter ‘Realize My Fate’ wordt de spanning weer net zo opgebouwd als op ‘No Future/No Past’ van ‘Attack On Memory’, met, hoewel de climax ditmaal ietwat uitblijft, weer een weergaloze donderschreeuw “I find it hard to realize my fate” van een ontketende Baldi. Zo kennen we hem weer. Al met al een bedachtzame, volwassen plaat vol catchy gitaarsongs, met een prima productie van John Goodmanson (Unwound, Death Cab For Cutie, Bikini Kill, Sleater-Kinney). Ik zeg altijd maar: als dit een debuutplaat was geweest, was iedereen lyrisch geweest. Dus toch maar niet teveel spiegelen, en er gewoon van genieten!

T-Ice