Wat mij betreft is dé zomerplaat van 2013 uitgebracht! Net op tijd ook, hoewel die zomer ook wel heel lang op zich liet wachten. Nu, terwijl het zonnetje eindelijk door de wolken lijkt te gaan breken, mag van mij met ‘Pythons’ van Surfer Blood een endless summer beginnen! Dat is de eerste indruk als je deze plaat, hun tweede langspeler na ‘Astro Coast’ (2010) en de EP ‘Tarot Classics’ (2011), voor de zoveelste keer op repeat voorbij hoort komen. Maak het eindeloos! Eeuwige zonnewarmte!

Maar als je dan de teksten eens goed beluistert, valt het op dat die een stuk minder vrolijk zijn. Een kleine duik in zanger John Paul Pitts’ verleden leert dat hij een moeilijke tijd achter de rug heeft. Opgepakt wegens huiselijk geweld tegen zijn vriendin, wegens gebrek aan bewijs vrijgelaten, maar de relatie natuurlijk wel naar de knoppen. Bij ons is het gelukkig zo dat je pas schuldig bent als dat bewezen is, maar in The Land of the Free moet je eerst je onschuld nog maar eens bewijzen. Zo kan het dat Pitts zelfs op gerenommeerde sites als Pitchfork nog steeds met de nek aangekeken wordt, want vrijspraak, daar geloven veel Amerikanen niet in.

Ik denk dan: ik lees dit ook maar toevallig, en als ik dat niet gedaan had vond ik die plaat ook al steengoed. Het plaatst Pitts autobiografische getreur en geëxcuseer op songs als ‘I Was Wrong’ of ‘Blair Witch’ wel in een ander, breder perspectief. Toch hoor ik liever mooie muziek dan mooie teksten. En daar staat ‘Pythons’ vol mee! Opener ‘Demon Dance’ zet gelijk de toon voor deze plaat, met Weezerige gitaar en zanglijnen. Daarna mijn favoriete zomerhit ‘Gravity’, vol dwingende, kraakheldere gitaren en een super poppy gezongen refrein.

‘Pythons’ staat vol 60’s georiënteerde garagepop aangevuld met een flinke dosis Pixies, al is Surfer Blood hier veel toegankelijker. De hooks buitelen over elkaar heen, er zijn ooohs en aaahs waar ik doorgaans wel warm voor loop, en het klinkt modern en scherp genoeg om urgent te zijn. Op single ‘Weird Shapes’ is dit alles in drie-en-een-halve minuut te horen. Een andere meezinger wil ik ‘Say Yes To Me’ noemen, simpel doch doeltreffend. Het enige manco aan de plaat is dat de spanning en rauwe randjes, die op ‘Astro Coast’ nog ruim aanwezig waren, vrijwel geheel zijn verdwenen. Komt het doordat ze bij Warner Bros. hebben getekend en een groter publiek moeten aanspreken? Of wil Pitts naast zijn persoonlijke ook zijn muzikale verleden liever vergeten? Ikzelf wil vooral die ellenlange winter en verregend voorjaar vergeten, wat een stuk sneller gaat met de nieuwe sprankelende Surfer Blood!