Jake Bugg - Shangri-La
Met zijn titelloze album was de naam van Jake Bugg meteen gevestigd. Iedereen repte over het grote talent dat deze jonge muzikant heeft en de vergelijkingen met andere muzikale grootheden – Dylan in het bijzonder – vlogen om je oren. Single Lightning Bolt schopte het zelfs tot een hit en heeft dan ook dezelfde drive als bijvoorbeeld Dylans Highway 61 Revisited. Het altijd zo moeilijk geachte tweede album komt onverwachts snel en maakt meteen duidelijk dat Jake lak heeft aan al die hoge verwachtingen. Hij schudt de liedjes uit zijn mouw en heeft op Shangri-La productionele hulp van niemand   minder dan Rick Rubin. Dat levert een aantal verrassingen op, zo is de eerste single What Doesn’t Kill You voorzien van een snerpende Stooges-riff die door Rubin heerlijk droog neergezet wordt.

Arcade Fire - Reflektor
Een paar maanden geleden sloeg het hart van de ware muziekliefhebber even over: de Canadese band Arcade Fire maakte bekend dat ze een dubbelalbum gingen afleveren. Meteen was er ook kritiek: een dubbelalbum? Dan moeten er haast ook veel mindere nummers op staan. En dan zullen de nummers wel veel te lang zijn. Sinds vorige week weet ik wel beter. Na de intieme luistersessie bij Universal Nederland, maakte ondergetekende muziekliefhebber een extra muzikaal vreugdesprongetje. Want wát is Reflektor een goed album. Om maar met de glimmende deur in dit reflecterende huis te vallen: de songs op de twee albums (ja, je kan ze gemakkelijk los van elkaar zien) zijn wederom bovenmatig goed gelukt. Maar laat me daaraan toevoegen: al met al is Reflektor toch ook een zeer experimenteel dubbelalbum geworden. Lange songs, veel tempowisselingen, veel vervreemding, veel verrassende wendingen.  

Asgeir – In The Silence
In zijn eigen IJsland al zeer succesvol, deze Ásgeir, die met In The Silence een mooi debuut aflevert. Een plaat met zorgvuldig elektronisch omlijste luisterpop, waarin zijn wat hese zachtmoedige stem centraal staat. Die stem doet denken aan Loney Dear en in de hoge registers aan Patrick Watson en Justin Vernon (Bon Iver). De liedjes liggen daar muzikaal ook niet ver vanaf. Soms wat dromerig, met dan weer even een emotionele uithaal. Mooi ook hoe de akoestische gitaren, drums, synths en stem een warm organisch geheel vormen. Ásgeir heeft beslist iets eigens, het duurt even om tot de kern door te dringen, maar de zoektocht is de moeite waard. (tekst: de Volkskrant).

Tim Knol - Soldier On
Begin 2010 maakte Tim Knol uit Hoorn, twintig jaar nog maar, indruk met zijn debuutplaat. Album nummer twee volgde dik een jaar later en inmiddels zijn we dus beland bij nummer drie. Zijn hoge, soms wat ijle stem is heel herkenbaar, maar zijn sound heeft zich duidelijk ontwikkeld. Voorheen neigde het vaak richting Americana, maar dat hoor je hier alleen nog maar op Cold Cold Rain en Rearview Mirror. Op Soldier On overheerst de Westcoastpop. Invloeden van The Beatles, maar vooral veel Beach Boys en Byrds, zodat het soms doet denken aan Daryll-Ann ten tijde van Happy Traum.

Lorde - Pure Heroine
Ella Yelich-O'Connor is pas 16 jaar oud, maar is inmiddels al ruim een jaar wereldberoemd als Lorde. Wat begon met een eenvoudig Youtube filmpje, is inmiddels uitgegroeid tot een stevige hype, die er voor moet zorgen dat het debuut van de uit Nieuw Zeeland afkomstige zangeres uit gaat groeien tot de grote commerciële successen van 2013. Dat lijkt wel te gaan lukken, maar is Lorde ook in artistiek opzicht interessant? Op basis van haar debuut Pure Heroine kan deze vraag bevestigend worden beantwoord. Lorde maakt op Pure Heroine vooral lekker in het gehoor liggende elektronische popmuziek, maar is ook zeker eigenzinnig genoeg om in bredere kring te boeien met haar muziek. Dat doet ze zeker met haar aparte stem, die opvallend volwassen klinkt voor een meisje van 16 en die haar muziek een bijzondere lading geeft.