Tijdens de afgelopen editie van Roadburn speelde Ufomammut hun plaat ‘Eve’ integraal, en wel zo overtuigend dat ze er heel wat harten mee veroverd zullen hebben. Ik ben in elk geval als een blok voor ze gevallen en bereid heel wat kilometers te maken om ze weer te zien. Gelukkig ben ik daar niet de enige in en daarom reis ik met een tiental Veranen af naar Hamburg, om Ufomammut in Molotow te zien spelen. Molotow blijkt een prachtig rockhol te zijn, nauwelijks groter dan onze eigen kelderbar. Nog voordat mijn Italiaanse stonerhelden überhaupt een drone gespeeld hebben maakt dat de reis al de moeite waard.

 

Voor de mammoeten verschijnen, mag het eveneens uit Italië afkomstige Morkobot nog even wat herrie maken. Dat doen ze niet onverdienstelijk, hun instrumentale ‘spacerock’ (bedankt last.fm, ik kon er zelf geen term voor verzinnen) boeit van de eerste tot de dertigste minuut. Net op het moment dat ik er toch wel genoeg van begin te krijgen verdwijnt het drietal van het podium, om plaats te maken voor Ufomammut

 

Al vrij snel klinken de eerste zware tonen en ik verover gauw een plekje met goed zicht op het podium en uit de wind van de op volle kracht draaiende ventilatoren (op dat punt moet de kelderbar toch het onderspit delven). Binnen een minuut zuigt Ufomammut me al mee in hun muziek, die vaak omschreven wordt als ‘de missing link tussen drone, stoner en duistere psychedelica.’ Ik ben niet zo goed thuis in hun oeuvre dat ik kan zeggen welke nummers ze precies spelen. In elk geval komen er een paar delen van Eve voorbij, die me direct weer kippenvel bezorgen. Een uur lang wordt het publiek verwend met uitgesponnen nummers die met repetitieve riffs een broeierig sfeertje creëren, om vervolgens uit te barsten in snoeiharde, donkere headbangmuziek.

 

Ufomammut op Roadburn, Foto: Metalrage.com

 

Het optreden op Roadburn valt bijna niet te overtreffen, maar Ufomammut weet toch weer aardig dicht in de buurt te komen. Daarnaast is het gewoon een ontzettend leuke band om naar te kijken, de Italiaanse passione spat er vanaf en de drie lachen regelmatig gelukzalig naar elkaar en naar het publiek. Als de drummer zo hard begint te rammen dat ‘ie lijkt te ontploffen lijkt dat het einde van het concert te zijn, maar na de climax beginnen ze toch nog doodleuk verder te spelen. Helaas, twee keer gefopt, na wat hooguit een minuut geweest kan zijn worden de gitaren tóch nog uitgeplugd. Van mij hadden ze nog wel even door mogen gaan, een uurtje is toch eigenlijk te kort voor een Ufomammut-trip

 

De verleiding om te blijven hangen is groot, maar terwijl de bandleden aan een tafelvoetbaltoernooi beginnen moeten wij toch aan onze nachtelijke tocht terug naar Groningen beginnen. Volgende keer moeten ze maar lekker in onze kelderbar komen tafelvoetballen.

 

- Marinke

 

Tijdens de afgelopen editie van Roadburn speelde Ufomammut hun plaat ‘Eve’ integraal, en wel zo overtuigend dat ze er heel wat harten mee veroverd zullen hebben. Ik ben in elk geval als een blok voor ze gevallen en bereid heel wat kilometers te maken om ze weer te zien. Gelukkig ben ik daar niet de enige in en daarom reis ik met een tiental Veranen af naar Hamburg, om Ufomammut in Molotow te zien spelen. Molotow blijkt een prachtig rockhol te zijn, nauwelijks groter dan onze eigen kelderbar. Nog voordat mijn Italiaanse stonerhelden überhaupt een drone gespeeld hebben maakt dat de reis al de moeite waard.

Voor de mammoeten verschijnen, mag het eveneens uit Italië afkomstige Morkobot nog even wat herrie maken. Dat doen ze niet onverdienstelijk, hun instrumentale ‘spacerock’ (bedankt last.fm, ik kon er zelf geen term voor verzinnen) boeit van de eerste tot de dertigste minuut. Net op het moment dat ik er toch wel genoeg van begin te krijgen verdwijnt het drietal van het podium, om plaats te maken voor Ufomammut.

Al vrij snel klinken de eerste zware tonen en ik verover gauw een plekje met goed zicht op het podium en uit de wind van de op volle kracht draaiende ventilatoren (op dat punt moet de kelderbar toch het onderspit delven). Binnen een minuut zuigt Ufomammut me al mee in hun muziek, die vaak omschreven wordt als ‘de missing link tussen drone, stoner en duistere psychedelica.’ Ik ben niet zo goed thuis in hun oeuvre dat ik kan zeggen welke nummers ze precies spelen. In elk geval komen er een paar delen van Eve voorbij, die me direct weer kippenvel bezorgen. Een uur lang wordt het publiek verwend met uitgesponnen nummers die met repetitieve riffs een broeierig sfeertje creëren, om vervolgens uit te barsten in snoeiharde, donkere headbangmuziek.

Het optreden op Roadburn valt bijna niet te overtreffen, maar Ufomammut weet toch weer aardig dicht in de buurt te komen. Daarnaast is het gewoon een ontzettend leuke band om naar te kijken, de Italiaanse passione spat er vanaf en de drie lachen regelmatig gelukzalig naar elkaar en naar het publiek. Als de drummer zo hard begint te rammen dat ‘ie lijkt te ontploffen lijkt dat het einde van het concert te zijn, maar na de climax beginnen ze toch nog doodleuk verder te spelen. Helaas, twee keer gefopt, na wat hooguit een minuut geweest kan zijn worden de gitaren tóch nog uitgeplugd. Van mij hadden ze nog wel even door mogen gaan, een uurtje is toch eigenlijk te kort voor een Ufomammut-trip.

De verleiding om te blijven hangen is groot, maar terwijl de bandleden aan een tafelvoetbaltoernooi beginnen moeten wij toch aan onze nachtelijke tocht terug naar Groningen beginnen. Volgende keer moeten ze maar lekker in onze kelderbar komen tafelvoetballen.

 

- Marinke