Een driehoeksrelatie tussen Bruce Springsteen, Yo La Tengo en The Velvet Underground, dat is The War on Drugs in een notendop. De band rondom songwriter Adam Granducial schuwt op hun tweede album nergens de grootste en meeslepende klanken, maar doet dat gelukkig wel zonder grote gebaren die dat irritant maakt.

Waar oud-bandlid Kurt Vile eerder dit jaar het prachtige 'Smoke Ring for my Halo' uitbracht, volgt Granducial met een minstens even goede plaat, die zich ongeveer in hetzelfde straatje ophoudt. Net als Vile is er bij The War on Drugs ook die dromerige, sfeervolle sound, die wordt versterkt door de wat bibberige zang van Granducial. Achter de wollige toetsenpartijen en vele geluidseffecten schuilen hemelbestormende liedjes, zoals Bruce Springsteen ze ooit kon schrijven. Liedjes die zonder alle effecten net zo makkelijk overeind zouden blijven staan, omdat ze simpelweg uitstekend in elkaar zitten. Met die goede basis is het heerlijk experimenteren, soms richting de countryrock en een paar nummers later dronen de keyboards over elkaar heen. Granducial lijkt wel een blij kind in een muzikale grabbelton. Hij graait vrolijk in allerlei stijlen en smeedt het op aaneen tot een prachtig geheel. Het maakt van 'Slave Ambient' een even avontuurlijk als wonderschoon album.

Bart