Nee, het gaat hier niet om het mini-muziekdocumentaire festival dat in 2007 plaatsvond in Vera, maar om een Noorse film die voor zover ik weet nergens in Groningen te zien is geweest, maar toch zeker wat aandacht verdient nu hij op DVD/Blu Ray verschenen is.

In deze alweer besneeuwde dagen wist ik niet wat de barre tocht naar Integra mij zou brengen. Het werd Into The White, een Noorse film van Petter Naess, waarin een aantal Duitse en een paar Engelse soldaten samen moeten overleven in een berenkoud hutje in het noorden van Noorwegen.

Nou weet ik uit ervaring dat dit een prachtige afgelegen omgeving is. Ooit las ik Nooit meer slapen van W.F. Hermans en mijn voornemen om ooit ook eenzaam daar een weekje te kunnen verblijven heb ik ongeveer negen jaar geleden kunnen waarmaken. Prachtige woeste omgeving met noorderlicht in de duistere dagen en in de zomer middernachtzon. Bij de Noordkaap heb je even het gevoel aan de rand van de wereld te zitten, alsof je er zo af kunt springen.

De wereld is echter niet plat, maar rond. En Duitsers en Engelsen waren wellicht de grootste vijanden in WOII, maar op zo’n afgelegen plek blijkt dat op een gegeven moment niet meer uit te maken. Een mooi verhaal dat gebaseerd is op ware gebeurtenissen. De namen van de Duitsers zijn echt hun namen zelfs. Toch wel bijzonder.

Nou kun je van zo’n rond verhaal ook iets plats maken, maar niet als je Petter Naess heet. De ijzige wind voel je bijna om je heen suizen en de camera neemt rustig de tijd om beelden te vangen waarmee je geheel in de sfeer komt. Wat ik misschien wel het sterkst zo heb ervaren sinds Winterschläfer, de eerste en iets minder bekende film van Tom Tykwer waarin ook veel in berghutjes/huisjes wordt rondgehangen.

Naast de lyrische beeldkwaliteiten is de film ook ronduit vermakelijk. Veel Scandinavische humor, dus lichtelijk absurd, en bepaalde situaties zouden ook in een Tarantino film kunnen voorkomen. Wapens tegelijk op elkaar gericht, dialogen over de kleine dingen die de mens bezig houden, terwijl ze elkaar naar het leven staan. Het is af en toe een dolle boel.

Dat past perfect binnen de filosofie van Zentropia, het productiebedrijf dat Lars von Trier ooit met Peter Albaek Jensen is begonnen en dat arthouse films wil maken die ook entertainend zijn. ‘Arthouse waarbij je niet in slaap valt’, aldus Jensen. Into The White is gemaakt vanuit Zentropia Norway. Ze zitten inmiddels door heel Europa, zelfs in Nederland is een ‘kantoor’, en ze hebben zich georganiseerd als een guerilla organisatie. Ze ondersteunen hun ‘cellen’, maar geven hen ook veel vrijheid. Hierbij blijft veel ruimte voor individuele keuzes en kunnen filmmakers feitelijk hun eigen gang gaan. Wat natuurlijk goed past bij het Europese idee van de auteur, de eigenzinnige filmmaker die door zijn eigen hart te volgen iets moois maakt. Maar niet zonder het publiek te willen vermaken. Arthouse for the masses, zou je zeggen. Een nobel streven, maar een beetje paradoxaal. Maar wellicht dat Into The White via de videotheken en columns als deze dan nog wel bij de kritische massa terecht kan komen?