NB: Dit is een regulier concert, zonder de 1,5 meter afstand en op 75% van de normale capaciteit. Daarbij is een coronatoegangsbewijs met ID bewijs en een geldig ticket verplicht. Lees meer op deze pagina.

---

Zo! Ik had eigenlijk niet verwacht zo snel alweer een Amerikaanse band op de Vera-planken te zien na alle virale restricties, maar het lijkt er op dat op 13 oktober als vanouds een trashy garagepunk bende de Grote Zaal in gaat blazen. De tafels en stoelen mogen aan de kant geschopt, zodat we weer vrijelijk uit ons dak kunnen gaan op de vuige en sleazy garageherrie van The Bobby Lees uit Woodstock, NY.

Woodstock is natuurlijk vooral bekend door het gelijknamige legendarische festival in de jaren 60, dat daar toch eigenlijk best nog wel een eindje vandaan werd gehouden, maar daar gaat het nu niet over. Er gebeurt in het rustieke, landerige stadje voor de rest niet zoveel, behalve als de versterkers worden opengezet om de nihilistische garagepunk van The Bobby Lees uit de speakers te laten blazen. Althans, zo stel ik mij dat voor.

Het begint allemaal met zangeres/gitarist Sam Quartin, die als tiener pendelt tussen de ouderlijke huizen van pa en ma in respectievelijk New jersey en New York City. De jonge Quartin droomt er van om in een band te spelen en te acteren. Alleen is ze zo verlegen, dat ze niets durft in het gezelschap van anderen. Al vanaf haar 13e raakt ze waarschijnlijk mede daarom aan de drank, loopt na verloop van tijd weg van huis en raakt  uiteindelijk in een psychose die 9 maanden zal duren. Bijna wordt ze door haar moeder in een psychiatrisch ziekenhuis geplaatst, maar ze komt er uit zichzelf weer bovenop en stopt compleet met drinken. Ze verhuist naar Woodstock en weet in de idyllische, bosrijke omgeving weer tot zichzelf te komen.

Na haar psychose is alle schroom echter als bij toverslag verdwenen en heeft ze een bijna onuitputtelijke inspiratiebron uit de hallicunaties, die ze heeft ondergaan in een periode waarin haar eigen fictie en de realiteit een vloeibaar geheel vormen. Ze noemt het de positieve effecten van deze voor haar verschrikkelijke periode. Ze gaat eindelijk haar dromen verwezenlijken door een band op te richten en acteert tevens in een aantal indie films.

Naar eigen zeggen gaat het allemaal heel snel. Ze ontmoet een lokale producer, die wel wat ziet in de ruwe nummers die Quartin dan heeft geschreven en haar verwijst naar een tweetal zeer jonge muzikanten uit de lokale School of Rock, bassist Kendall Wind en drummer Macky Bowman. Niet veel later voegt gitarist Nick Casa zich bij de band en zo ziet The Bobby Lees in 2018 het licht. Quartin heeft al een lading songs klaarliggen, dus het duurt niet lang voordat debuutplaat 'Beauty Pageant' (2018) wordt opgenomen.

De band koppelt invoeden uit verschillende vormen van garagerock en sleazy 60-ies rock'n'roll aan jaren 70 punkrock. Zo ontstaat er een divers klinkende plaat waarop knallende garagepunk en ingetogen duistere rock'n'roll hand in hand gaan. In recensies worden uiteenlopende vergelijkingen gemaakt met de muziek van jaren 90 Estrus bands, grungy bands als The Muffs en Mudhoney, garage bands als The Oblivians en later Ty Segall en oudere 60-ies garage uit de Nuggets compilaties. Klanken die ons Vera in het verleden vaak hebben geteisterd en die The Bobby Lees met al haar jeugd en frisse energie weer naar het heden weet te trekken.

Met de maniakale, charismatische zang van Quartin klinkt de band furieus en aanstekelijk tegelijk en bouwt al snel een live-reputatie op in voorprogramma's van bands als The Chats, The Black Lips, Future Islands, Boss Hog, Daddy Long  Legs, Shannon & The Clams en Murphy’s Law. Dit trekt de aandacht van Jon Spencer en hij stelt de band voor om samen in Woodstock het podium te delen. Quartin - jong als ze is - kent Spencer niet en omdat bassist Wind diezelfde dag zijn diploma-uitreiking op de middelbare school heeft, legt ze aanvankelijk het aanbod naast zich neer. Als snel heeft ze echter door dat Spencer toch best wel een legende is - tja internet - en zo staat The Bobby Lees toch in het voorprogramma van Jon Spencer. Na het optreden is Spencer geïnteresseerd in de paat van The Bobby Lees, maar de band geneert zich een beetje voor de toch wat platte sound van 'Beauty Pageant'. Spencer biedt daarop aan de volgende plaat te produceren en zo wordt de tweede plaat 'Skin Suit' (2020) opgenomen met Jon Spencer aan de knoppen. Op 'Skin Suit' wordt de sound opengetrokken, maar de rauwe directheid van de band blijft bewaard in de kundige handen van Jon Spencer.

"The Bobby Lees Skin Suit album is wild and different. I dug it immediately. The razor sharp and experienced Jon Spencer was the perfect producer to bring the songs to their full disruptive potential. Dangerous music is good for you."-Henry Rollins

Op aandringen van platenmaatschappij Alive Records komen op 'Skin Suit' nog twee bonus tracks te staan,  Bo Diddley’s I’m A Man en Richard Hell & The Voidoids’ Blank Generation. Twee covers die fraai het muzikale spectrum van The Bobby Lees begrenzen. Beide zijn overigens hier in Vera al eens te zien geweest. Bo Diddley met een band bijna geheel bestaand uit zijn familie - want die kun je vertrouwen - en Richard Hell als dichter met spoken word - want klaar met muziek.

“I reached out to Richard Hell to see if he would  do the song “Blank Generation” with me. But he wrote back and just gave us his  blessings instead,” Quartin says. “He said, ‘I do not do ANYTHING involving music  anymore,’ and he was quite firm about it. So I tried. But hey — at least he wrote back!”

En dan is The Bobby Lees klaar om de wereld te veroveren, maar ja 2020. Pas onlangs heeft de band weer getourd in het kade van de release van 'Skin Suit' in Amerika en wel met de oudgediende noise-helden van Helmet. Nu is Europa aan de beurt. Ondertussen is The Bobby Lees bezig met het opnemen van een derde plaat in Nashville, TN met producer Vance Powell, bekend van platen met onder andere The Raconteurs, The Dead Weather, The White Stripes,  Arctic Monkeys, Wolfmother, Seasick Steve en Tinariwen. We zullen zien of hij de sound weet open te breken voor een nog groter publiek en of The Bobby Lees de Next Big Thing is, zoals al in de Amerikaanse media is te lezen. Ik zelf ben niet geïnteresseerd in next big things, dat is meer een dingetje voor de industrie. Ik hou van sleazy rock'n'roll in kleine clubs en ik denk daarom dat ik The Bobby Lees nu precies op tijd ga zien.

Dikkie.

 

The Bobby Lees | website

The Bobby Lees | facebook

Check Facebook event