CLUBKAARTSHOW
Saturday 7 MayCrack CloudCAN
Striking artrock and postpunk by Vancouver based multimedia collective
Als alle verschillende artiesten, filmmakers, muzikanten, dansers en ontwerpers van het multimediacollectief Crack Cloud uit Vancouver, Canada naar Vera zouden komen, dan staan er meer dan 20 personen op de planken. Dan zou zelfs het podium van onze Grote Zaal wel eens te klein kunnen zijn. Gelukkig voor onze technici bestaat de arty post-punk band die Crack Cloud ook is 'slechts' uit zeven personen. Die zeven vliegen dan wel vaak binnen drie kwartier door een knallende, maar ook donkerklinkende set, waarin post-punk met bijtende vocalen zoals van oude pioniers als Wire, Gang Of Four en Devo wordt afgewisseld met underground hip hop, Brian Eno-achtige soundscapes en harmonieuze samenzang, die weer meer zou passen bij de indie rock van veel tijdgenoten van de jonge Canadezen.
Hoewel de muziek van Crack Cloud dus behoorlijk uiteenloopt, is toch de invloed van oude post-punk, die eind jaren 70, begin jaren 80 al is ontstaan, opvallend voor de jonge Canadese muzikanten. Uiteindelijk zijn er - min of meer - duidelijke stijlverschillen ontstaan tussen punk, wave en post-punk bands, maar in het vroege begin van de jaren 80 lijkt het nog één beweging, waarin alles van luid en noisy tot arty en experimenteel door elkaar loopt. Op die manier doet Crack Cloud me zelfs wel denken aan verschillende experimentele Nederlandse punkbands uit die tijd, waarvan het nog steeds actieve The Ex natuurlijk wel de bekendste is. Ik vermoed dat Crack Cloud, net als The Ex, geen zin heeft om zich door stijlen of andere hokjes te laten begrenzen, maar zich liever laat leiden door de eigen nieuwsgierigheid. Wat verder bijdraagt aan het (post-)punk gevoel is de DIY houding van de band en het feit dat alles in Crack Cloud begint vanuit de eigen ervaringen op straat.
Want de straat, dat is voor Crack Cloud bekend terrein. Wanneer de zeven muzikanten niet op tour zijn, wonen ze samen met de rest van het Crack Cloud collectief in Vancouver's Downtown Eastside, een buurt met een sterke geschiedenis van anarchisme, sociaal activisme en gemeenschapszin, maar ook berucht door de hoge mate van drugsgebruik, armoede en prostitutie. Een aantal leden werkt - of werkte - dan ook naast de activiteiten in Crack Cloud als sociaal werker in deze buurt. Sommigen bandleden komen zelf uit een situatie, waardoor ze ooit verslaafd zijn geraakt en door de creativiteit in het collectief een uitweg hebben gevonden.
Zo ook oprichter, drummer en zanger Zach Choy. "When I started making music it was all about self-discovery and exploring a lot of the trauma," legt hij uit. "It turned into a fully-fledged rehabilitation endeavour for me with Crack Cloud; that was the whole principle of it and it just so happened that I had been surrounded by a bunch of really wonderful musicians."
Hij woont dan nog in Calgary, waar hij als 11-jarige zijn vader verliest en al op jonge leeftijd begint te drinken. Aanvankelijk probeert hij zijn woede te koelen met punk en grindcore, later vindt hij rust in de Brian Eno platen uit de uitgebreide platencollectie, die zijn vader heeft nagelaten. Het idee dat Eno, een non-muzikant, samen kan werken met muzikanten brengt Choy rond 2015 op het idee voor Crack Cloud. De nieuwe band draait dan niet om bekend worden en geld te verdienen, maar "fundamentally about recovery and taking care of your mental health".
Als hij naar Vancouver verhuist wordt het collectief uitgebreid met een los-vaste verzameling van visuele artiesten, ontwerpers en dansers, die de vele videos voor de nummers van Crack Cloud voor hun rekening nemen. Nummers die beginnen vanuit de eigen ervaringen op de straat en worden uitgewerkt tot visuele verhalen vol parodie, satire en een post-acopalyptisch karikaturaal Mad Max einde-van-de-wereld-gevoel. Maar altijd met een uiterst serieuze ondertoon over heftige sociale issues als de 'war on drugs' en het private gevangenis-systeem in Amerika, waarmee in feite het armste gedeelte van de Amerikaanse bevolking wordt onderdrukt. Maar op deze manier weet Crack Cloud wel de negatieve gevoelens en het cynisme om te buigen in positivieve creativiteit.
Na twee EP's, 'Crack Cloud' (2016) en 'Anchoring Point' (2017) komt in 2020 de debuutplaat 'Pain Olympics' uit, waar de wirwar van post-punk, elektronica, hip hop, jazz en neoklassiek op de stevige en dansbare ritmes van drummer Choy tot één energieke vuist wordt gebald met behulp van meerdere gitaristen, synths, samples en een saxofonist, die weer een vleugje New York no wave à la James White and The Blacks weet toe te voegen.
"We made that record DIY, everything we've ever done is DIY and if there's a message to take from it, it's that art isn't owned by anyone and any person can hone in on their potential and their vision and make it. Nobody owns your train of thought or your ability to explore whatever corners or recesses are tucked away; you don't need to rely on a label, it's on you."
"By the end of the recording and the writing, it had very much become this full-fledged concept; we stitched together this narrative of chaos and adventure. I like to think of ourselves as storytellers because that's what we set out to do. It's more like theatre."
Het werken tijdens een lockdown blijkt geen probleem.
Choy: "The way we find locations, and everything we do in terms of how we capture a shot is sometimes illegal so we're not really out of our element with this lockdown." Schouderophalend: "You just need to know how to navigate city infrastructure…"
In de toekomst wil de band echter wel het verleden en de geleden traumas achter zich laten en zich meer richten op de interesse in en de verwondering over de wijde aspecten van het leven. In die zin wordt zelfs het maken van een tv-serie voor kinderen niet uitgesloten.
"I would like to say 'Pain Olympics' is the last attempt at exploring the past and I would like to think that moving forward into our adulthood, the art will be more of an exploration into the future."
Op het podium jakkert Crack Cloud meedogenloos en onverstoorbaar door de set-list heen, zonder zich ook maar iets aan te trekken van het publiek. Opvallend genoeg zonder multimediale hulpmiddelen. De focus ligt puur op de muziek. Als een stel stuurse punks gaat de rest van de band stuiptrekkend, maar zonder een spoor van emotie te tonen mee op de ongenadige, haast onheilspellende grooves van drummer Zach Choy, die als kloppend hart van de band pontificaal in het midden van het podium wordt neergezet. Dat belooft een live-sensatie te worden.
Dikkie.